-
朅来古寺当初寒,垂垂冻风不肯乾。
出门泥滓跬步艰,蛰处无异虬蛇蟠。
剪花呈瑞天破悭,铸出八九银巑岏。
使居城市那得看,炫耀老眼真奇观。
霅然阳明忽开张,俄复飞溜声潺潺。
-
卉木摇落如齿牙,红紫净尽无浮花。秋芳俄从天上至,人世有香谁敢夸。
累累金粟叠为蕊,风韵别自成一家。葱葱绿玉不改色,岁寒气节何以加。
滋荣岂但压众植,纤巧直可凌春华。一枝才折闻四表,芬敷发达其无涯。
看花花好时亦好,到眼不觉忘声嗟。君家乔木知几载,世世封植今弥嘉。
来章璀璨耀珠璧,行墨遒劲飞龙蛇。我营小圃富灵种,丹犀列树尤豪奢。
-
油然出岫擘晴绵,点缀青空水接天。
心迹两闲无俗累,静观飞跃乐鱼鸢。
-
清涟万顷渟为湖,湛湛一镜涵太虚。其旁鳞次田莓莓,四望沃若皆膏腴。
蔬畦麦陇间碧树,洲蘋岸蓼连平芜。水村落照晚钟寺,中有一山成画图。
郑谷无此宽闲野,严濑无此浩渺区。更于何所堪下钓,更于何所堪荷锄。
谁与卜筑于此居,峨然其冠孔氏徒。时哉不偶堪遁世,垂缗把耒以自娱。
兴来风月入吟啸,错落吐出鲛盘珠。人惟内省有足乐,眇视外物刍狗如。
-
束发至皓首,雅意在林谷。
退闲十五年,一官如脱梏。
抱关寻故步,谬语不可赎。
投绂赋归来,幸不至迷复。
有田可饷饥,有园可寄目。
-
麟经纪载浩岁月,天家妖祥互分别。
所书薄蚀三十六,独于黑夜泯无说。
岂以为阳义所崇,可略者阴辞遂辍。
曩年月蚀无风雨,风雨胡为为月设。
三百六旬惟此宵,羞使望舒颜面缺。
-
碑铭细读识前人,贻后无非旧典刑。
宦业传家守清白,儒科继祖播芳馨。
絷驹共叹淹场藿,鸣鹿终当歌野苓。
千古斯文应不泯,待将辞藻掞天庭。
-
功名剩拟著先鞭,永诀于今十九年。
地下那知多岁月,人间别是一乾坤。
生前桂籍身如在,死后芸编子并传。
己巳归藏无欠事,独怜埋玉重凄然。
-
袭舛承讹俗尚仝,为谋所喜适吾从。
伤心几载鸰原梦,洒泪今朝马鬣封。
梁栋材嗟空故木,珠玑香喜长新松。
最忻壤树首丘正,祖垄葱葱佳气钟。
-
不图闻达老何求,久矣甘为农服畴。
晚岁但知书甲子,希年徒自富春秋。
作朋何敢班耆父,招隐犹堪共钓游。
寄语纷纷朝市客,狐裘未必似羊裘。
-
年来人物慨凋零,义重交盟嵩华轻。
一苇匪遥秋水隔,两章相映夜光明。
乾坤何日可还古,风月于人无异情。
姑把愁怀寄觞咏,出门一笑九山横。
-
平林历历晓云迷,津堠将迎客棹西。
千古兴亡泰伯国,一川经纬狄公堤。
雨添柳色成蛾绿,春剩花香散麝脐。
去去苕城知不远,摩挲老眼看山溪。
-
一年两到吴兴郡,梦想往时云锦乡。
败堞颓垣尚围绕,雕梁画楝总凄凉。
萧萧适际风寒候,黯黯全无山水光。
日暮楼头鸣鼓角,声声悲壮断人肠。
-
理存成坏与亏全,人事悲欢莫不然。
梅帐道人新活计,柳枝歌妓旧因缘。
断弦谩说鸾胶续,剜肉难将獭髓填。
更遣青裙并赤脚,独将琴册寄馀年。
-
饱经三百载风霜,几见林间古木僵。
修骨蜕龙鳞甲长,繁柯擎凤羽毛苍。
孤高独与风云会,葱茜深藏雨露香。
寄语山灵须爱护,殷勤重赋角弓章。
-
两溪浮玉浸晴空,万井楼台一苇通。
舟过恍如蓬岛客,人行疑在广寒宫。
青山迎送犹佳友,绿鬓往来成老翁。
遐想坡仙莘老辈,迩来那复有遗风。
-
孤寺萧然寄碧岑,尘无半点到僧门。
风传钟鼓万家县,山绕犁锄十里村。
一榻高眠慨今夕,八窗洞达纳乾坤。
此行梅月孤良觌,雨打寒林晚复昏。
-
方寸良畴人共有,能耕能敛几人知。
坦平非有山河界,存养何殊雨露滋。
盍剖藩篱忘彼我,却明畦畛别公私。
尽多阴骘于中种,播穫当为百世菑。
-
欲废推敲几岁华,诗葩君至复萌芽。
吟章既富旧成帙,生计无多新载家。
胸著古今书拍塞,墨行真草字横斜。
年逾八十身方健,高把松乔寿未涯。
-
登金步玉信无缘,二十年来喜服田。
肯羡鸣春为候鸟,自甘饮露作寒蝉。
嗜闲倦举吟风笔,叹老贫无钓月船。
但得有钱供客醉,绝胜名字挂凌烟。
[宋]
? ~ 1289 年
卫宗武的诗文全集
共 572 诗文