-
瘦桐修可八尺强,颠叶挺挺思出墙。
直躬岂合显头角,待敷密荫临高冈。
夭丛簇桃偏低竹,半面凝妆媚幽独。
谓师君子宜坚贞,偶弄铅华便俗尘。
芳心倦舒老少年,绿鬟沐雨襟摇烟。
-
我读古人诗,我亦识古人。
古人未知我,此意胡曲伸。
昔贤骨已朽,言在今犹新。
心同理无殊,服异德堪邻。
达者燮阴阳,穷士困风尘。
-
诗味有甘苦,作者当自知。
譬如啜好茗,惟苦乃见奇。
鹿鸣继二南,世岂无甘诗。
甘境未可久,苦则长相随。
人生遇多舛,大块气常噫。
-
退庵柏台直,批鳞不嫌逆。持庵木天仙,乘桴访成连。
两翁翘翘霜下杰,魏阙江湖同一洁。太液披香啸鬼狐,笋冠葛屦怀冰雪。
鸣驺不闻驴背隐,胸有千秋宝万卷。春巢榭小偶云卿,玉茗堂空梦清远。
卅载绸缪感豁蒙,零膏洒惠扬仁风。簪花画沙焉足拟,若倚卧虎瞻苍龙。
翁归帝乡游汗漫,不见神皋更涂炭。怜予反袂正如翁,视息无方委牢栈。
-
少梦多生人,老梦多逝者。
俗云与鬼邻,此语齐东野。
我从不寻梦,醒则如烛灺。
非智亦非愚,焉能免挦扯。
有时梦故友,琴书杂杯斝。
-
南云一片飘玄都,行雨未发呼提壶。
主宾祈合星五珠,适来今雨各差符。
为道晚秋清亦腴,只鸡近局恣可娖。
斯园古趣世所输,曲步直眺句股弧。
何胡博奥多奇觚,类族辨物今濒湖。
-
简翁尚无庐,不若烟有舍。
藏心尽万间,盖头虚一把。
素羞谀墓金,何办三椽价。
憔悴江潭身,低吟度除夜。
-
悯仰随人违古道,寒温服药应天时。
灯花未落瓶笙寂,明日阴晴那得知。
-
簇簇新桃隔古津,闲闲凉月待归人。
相期旱岁为霖雨,只有山云最苦辛。
-
雨脚连山滞不行,流莺时作可怜嘤。
绿窗梦觉慵推枕,多谢斜阳屋角明。
-
林鸦故故弄朝暮,塍草依依绿到门。
流水不知春意绪,乱将花片去前村。
-
残年犹有一枝存,扶病移同丈室温。
阅尽风霜成独笑,西山寇盗不窥门。
-
戒定从能达上乘,禅宗多事尚传灯。
文章此外无馀业,我亦澄怀似老僧。
-
一壁何堪守故常,寸田无碍自清凉。
人天坐阅虫沙劫,便幻空花不觉香。
-
十年能几一欢呼,谁识瓜成蔓已无。
万事纷纷每如此,坐看斜阳过庭隅。
-
艰虞每幸神明健,聚散无妨笑语亲。
静夜月明清似水,飘灯往往见斯人。
-
溟濛篁润欲盈襟,隐约茶烟半隔林。
多事板桥流水细,蘋风萝月一鸣琴。
-
鸦巢著树枯条密,蚁垒依墙夜雪封。
暂起推窗纳朝日,槎枒犹讶对苍龙。
-
小溪没髁宜牛饮,濯足时闻孺子歌。
写得黄庭遗道士,晓来矶畔放双鹅。
-
王舍二千五百众,仙居三十几重天。
荒冈矮屋秋如梦,好乞闲工卧听泉。
[清]
? ~ ?
王易的诗文全集
共 242 诗文