-
百卉争嫣姹,幽兰本自春。
起将盘谷底,无奈采香人。
绮护知非乐,芝焚合怆神。
千秋珍重意,谁及左徒真。
-
浓翠生阴,零红散雨,十里春光如绣。
冷落旗亭,喧阗花市,无计了除清昼。
方试将轻袷,早惊觉、沈腰销瘦。
可怜人异从前,那禁春尚依旧。
怕问故人来否。
-
清琴愁独谱,听啼鹃声声,唤人悽楚。
无计留春,著游丝、低罥画阑干处。
燕妒莺猜,便消得、韶光如许。
底事东君,芳讯年年,自由来去。
凭阁敲残新句,看浪蝶依依,似忘春暮。
-
相携驼坐对萧森,人海仙缘那可寻。
裙屐渐非年少日,风霜先警岁寒心。
欲凭大气支残劫,共办微呻出晚阴。
十二春秋惊过羽,不堪重续脊令吟。
-
穷士困占毕,迫轭愿远游。
浴沂当暮春,举棹临清流。
江南好莺花,万井人烟稠。
清溪抱城闉,涨腻成香沟。
繁华忆盛日,倏若荷当秋。
-
最怜丛绿渐无存,却遣青霜肃旧园。
冉冉七弦疑未远,槃槃一世更谁论。
早知代谢原天意,已办耰锄向水村。
小巷巾车归亦好,惊鸦遥共送晨昏。
-
是处秋光俨画图,长安西笑未为孤。
濯缨溪水歌清浊,落帽山风意有无。
著我此间忘岁历,劳人心事半江湖。
盘冈十八矜腰脚,尚许回车觅坦途。
-
远市偏收一角秋,媻姗时与作淹留。
王城疑睡粗闻息,黄叶欺人竟打头。
霜后园林如此老,眼前文字为谁谋。
漫歌松柏苍凉句,十载迟来吊古丘。
-
寒宵病榻依兄弟,人海流波自送迎。
已分东西终逆旅,偶持哀怨入孤鸣。
疏灯老屋林园梦,冷月晶霜上下清。
共此乡心几千里,倚闾辛苦若为情。
-
何事风波不闭门,担书归卧絮窠温。
厌看冠盖京华满,犹及田园旧菊存。
异地相怜吾欲涕,有涯知殆子能尊。
江湖岁晚愁难说,我亦逢人未敢言。
-
宵寒饮泪吾将病,穗帐归魂子已陈。
几日春风来未觉,十年残语梦非真。
无知儿女蠕蠕拜,有尽莺花逐逐新。
一酹暂终成木立,九原应忆独醒人。
-
朝霞西子窥妆镜,落日南朝向石城。
便送沧州入寒梦,稍移角枕听江声。
天涯倦羽兹能息,霜半秋菘晚欲成。
想得拨灰吟啸罢,夜深梧影一栊明。
-
相看骨肉集灯前,荼苦周旋了此年。
卷里乱怀愁得句,梅边新影自成妍。
可知心共朱颜老,为盼春归绿意先。
门外风光隔尘土,独清犹得一时贤。
-
坐觉西风改鬓颜,乘桴犹值乱离间。
楸枰短烛催残弈,荆玉明珠赋大环。
雁路孤鸣谁可说,鸰原遗痛讵能删。
劳生那许培风息,一念摊书饱看山。
-
佳节匆匆意悄然,自煎茶水对炉烟。
流天大月虚今夕,入坐小车思隔年。
析饼喜嗔怜子稚,侵帘风露觉凉先。
枯愁收拾凭谁寄,漫放商声上七弦。
-
故人知我苦绸缪,落笔能开海上楼。
何恋稷门初至客,最难江国后归舟。
酒边哀乐陈陈见,风入园林事事秋。
著子一枝原局促,迟予三径足淹留。
-
此间粗得清凉地,遥翠西山已满襟。
落日小桥通懒客,阁铃微雨接孤吟。
扫荷熏柳秋能事,濯足兴歌彼有心。
隐约儿时旧啼笑,龛灯琴韵倘重寻。
-
怀铅十载不归耕,了却公家趁晚晴。
作锻那知中散意,曳涂犹避漆园名。
偶窥大化讥蛮触,苦有馀哀到脊令。
斗室高天吾与子,开门还忘此何声。
-
檐霜檽雨放秋回,短景难消蚁磨催。
袖手江湖天更迥,惊心骨肉梦成灰。
似随飞鸟去无迹,欲上高山呼不来。
坏壁应多旧题在,劳君偏写喘丝哀。
-
万里鸿飞心事传,乍随风色到吟边。
相携故侣成川逝,几向西楼看月圆。
避地九夷原匪陋,藏身一壑恐难坚。
海天不作蛟鼍梦,夜雨寒灯已隔年。
[清]
? ~ ?
王易的诗文全集
共 242 诗文