-
梧雨收初,近客至、门前也渐疏。数年燕市,狂歌击筑,换得顽躯。离群今独处,望天末、云意舒徐。音尘杳,但烟迷平楚,月满清都。愁予。
邮亭望断,几行泪墨故人书。便书来也,开缄读罢,怎禁欷歔。争如尊酒共,整心怀、倾吐无馀。甚屠苏。竟忧多似发,无计消除。
-
傍疏棂,又青灯素幌,照我影伶俜。风戛玄扉,露漙幽草,秋容偏伴愁人。珊枕畔、华胥路远,更蛩声、唧唧弄更声。不耐繁喧,欲寻酣梦,梦却难成。
愁极本凭诗遣,劝莫寻秋梦,秋梦无凭。天姥峰高,邯郸枕冷,方知梦也非真。便暂许、随风飞去,待归来、依旧苦吟身。空对半轮冰魄,一桁湘痕。
-
双丸弄巧,万树鸣秋,华年如水偷逝。十载星霜,又阅遍、几番尘世。诗酒情浓,功名梦冷,野人深致。算燕云汴水,马影鸡声,但添得、狂而已。
世间一笑浮沤,甚心伤杜老,愁赋平子。赢得名垂,叹白发、可怜生矣。况自有、医天妙手,何用书生溷人事。打叠行囊,酒瓢榔?,向花前寻醉。
-
望遥天莽莽暮云平,客中又惊秋。正凉生桂户,叶分苔砌,人倚危楼。底事又添新恨,旧恨几曾休。但怪年华去,似水长流。
莫问故园音信,定残蒲瘦柳,狼籍谁收。便连番思去,临去却还留。向他时、新诗准备,有庐山、山色待归舟。更从此,数愁时候,休数离愁。
-
坐听更声初转,月影穿帘,龙吟何处。琅玕尺八,唤动客愁如许。仙人汉上,记曾一擪,黄鹤楼前,落梅无数。古调如今杳矣,任是重翻,犹恐清韵非故。
应是宫墙夜静,霓裳独自偷旧谱。便教桓伊在,也临风三弄,清泪如雨。凉州已罢,指下顿增酸楚。鹤唳清空声渐远,吹梦魂归去,怨来杨柳,奈玉关不度。
-
河桥人去,便柔腰影瘦,堕鬟钗乱。拂水藏鸦,锦城不记年光换。斜风冷雨隋堤畔,那更忆、舞馀娇困。问灵和、往日张郎,可风流犹擅。
应念繁华事散。方落絮抽条,便成凄惋。人世愁多,从今莫向人青眼。离怀别苦何时断,待种向、小庭深院。不堪惯、只系斑骓,临野岸。
-
旋出巫峰,乍收秦岭,秋来无限轻盈。遮溪白,傍山青。汀洲荻花如雪,隔水相看分外明。独有愁人,虚窗深院,相对愁生。
天孙巧锦堪称,问多少、功夫织得成。蜀绮轻匀,吴绫细密,自费心情。天末怀人,江干惜别,望去应知泪暗倾。一夕风高,残鳞断羽,何处飘零。
-
银钩一曲,正别苑凄清,夜气如沐。巧门弯环,怕共玉绳低触。独自悄步花间,长被素娥偷瞩。人静后,西厢影单,伴我幽独。
长安一片寒玉,有万户砧声,相对私祝。别酒乍醒何处,柳岸风促。夜久忽上梧梢,错认曙生林木。池水畔,平明有人坐掬。
-
臞仙故人足下,念别来未久。相思苦、罄笔难书,向北遥望翘首。自客月、由都出发,相偕数友旋归后。遂匆匆、历过炎辉,景况如旧。兹际秋初,暑气渐减,既归装整就。不多日、略理诸端,挈家南返江右。谅吾君、今冬事毕,可共我、故园携手。则与君,煮酒谈诗,尔时乐否。
前来雅作,为稍修词,不自知故陋。然我辈、操觚之日,即合思及,历岁虽遥,尚期不朽。摛词琢句,俱求离俗,琼瑶为体冰为骨,使后人击节称无有。蠡知管见,审君从善如流,尚希恕其狂谬。归江以后,城市山林,正暂难预究。惟恃此、笔耕墨溉,老我儒冠,或有馀资,薄田堪购。文章诗酒,家人妇子,天伦之乐原可味,毕其生、无誉而无咎。临池意往神驰,便欲吟祺,晓湘仅奏。
-
秋风摇落江潭柳,攀来遽牵离绪。野馆星飞,寒窗叶碎,都是梦难成处。流年迅度。记淅淅零零,暗宵疏雨。门掩梨花,依深犹自剪窗语。
凭君细问旧迹,箧中亲检取,残泪曾污。酒后高吟,愁边瘦句,读罢不禁悽楚。斜阳老树。问蜡屐云筇,那时相聚。重过黄垆,旧游人在否。
-
天末孤鸿疾。想东南、无边胜概,合留吟屐。海上成连知何许,绝调几时闻得。念湖海、飘零倦客。跨马出郊时极目,恨身无、彩凤双飞翼。相见也,定何日。
江湖满地多秋色。望中原、青山一发,但馀残弈。月不圆时花未好,转眼叶黄云碧。又旧雨、几番追忆。我是黄须君青兕,更群推、白也诗无敌。风雅事,已陈迹。
-
记穷中载酒,客里看花,寥落未堪语。小梦萦秋被,华胥路,遥遥一枕何许。无根萍絮,又此番、随水来住。但辜负,半壁斜阳老,胜游久无主。
犹念,愁人怨蝶,向槐阴独梦,台畔双舞。千古伤心事,功名外,尚有痴呆儿女。残风败雨。问甚时、花记前度。便兴废重题,都收入、锦囊去。
-
风檐迎玉露,青梧报候,一叶落池边。怪花开花谢,秋去秋来,景物换年年。已凉未冷,便早夜、将息都难。问近来、悲秋宋玉,可否异从前。
恹恹。未秋先病,到晚偏愁,正孤帏梦懒。曾不记、看花紫榭,步月红阑。罗云缕缕招人望,望故乡、千叠云山。能遂否、乡心张翰今番。
-
绿阴如盖,密叶交枝凝暮霭。青眼怜伊,阅尽沧桑又几回。
屯云挂月,月暗云迷清欲绝。若问前因,我亦槐阴梦里人。
-
午窗独倚南薰畅,一编悄度残昼。猛忆前番,短烛清言,明月夜深时候。恰待长相守,更魂销,别离还又。分携后,江云渭树,何时尊酒。
怕重问,三载京华,檐雨篝灯,盈盈冷泪殷袖。况是如今,岛瘦郊寒,风趣也非依旧。尘梦今无有,问天涯、故人知否。空翘首、一痕落日,数行烟柳。
-
青山笑我,百日催人,年来书剑飘零。曾几何时,此间又作长行。长安莫问倦旅,似随风、春絮秋萍。征尘满,又连朝风雨,阻住归程。
客路嘶残羸马,任黄沙瘗恨,碧草无情。惟有平林,遥天一抺青青。盼他雨馀渐霁,喜林稍、清脆蝉声。行暮矣,有炊烟、一缕远迎。
-
又正是、春初时节。院落沈沈,房栊寒怯。苦恨而今,东皇车骑尚迟发。春回已久,怎不使、春光泄。春直恁无情,又何必、望来如渴。
呜咽,听寒鸦点点,似恨夜来微雪。冬衣敝矣,曾未识、几时修缀。最怕是、已到花期,但对酒、无花堪折。待欲问春时,春不见人休说。
-
西蜀多奇种。最难寻,香槽文蜕,刻龙雕凤。当日骊宫方奏罢,深谢君王爱宠。止消得,玉奴亲捧。何满一声人似醉,任鲛珠、万斛如潮涌。零落恨,更谁共。
升平歌舞知何用。尽春秋、湖山草草,乱流轻送。几度沧桑曾历遍,剩有一身珍重。问谁解,轻撚慢拢。但使樊裬今尚在,托鸳弦,话尽兴亡梦。空鸣咽,泪花冻。
-
玲珑无限,是何人巧把,玉环连绾。消昼困、解向春闺,看葱指轻拈,杏眸低转。几度沉吟,最无奈、将开还乱。任鸟鸣穿树,花影移墙,卸来刚半。
寥寥者番意懒,算殷勤撩弄,何似分断。便纠缠、恰似相思,有一脉勾连,两心萦绊。纵觉情多,争已为、多情添恨。再迟些、舞腰一撚,定加瘦损。
-
宿雾散江天,竞澄鲜,点染潇湘春晓。峰压黛螺新,微风定,波镜平开如扫。扁舟渐远,短篙撇出鱼鳞小。相助离人肠断处,桃叶渡头芳草。
清漪惯浴凫鸥,正舍南舍北,溶溶未了。夹岸有秾桃,芳菲甚,几度捕鱼人到。蘼芜浩渺,空江如梦涛声悄。帆影年年来复住,错认行人多少。
[清]
? ~ ?
王易的诗文全集
共 242 诗文