-
一瓣心香洛下耆,景山西畔老秋时。
圯桥不待期黄石,深谷曾闻赋紫芝。
高岸冯夷川几陟,得仁何怨饿何辞。
鸣弦鼓箧真如梦,六六门生八回师。
-
幻海堪藏大隐身,团瓢更插打包人。
山中生活连非苦,门外阗渊几不尘。
大宅泥洹徵定慧,菜羹豆粥称清真。
春明梦醒斋钟寂,多幸从君看虱轮。
-
甚年年、青天碧海,嫦娥真个痴绝。餐芝饮醴非难事,何用水晶宫阙。须自洁。已断却尘缘,莫更尘缘结。人天各别,底好月难圆,优昙偶现,留与后人说。
伤心事,不共风烟变灭,好花长被摧折。玉楼那便需长吉,为妒呕来心血。甘守拙。翻自喜、一衾凉梦浑如铁。休夸慧业。试检点遗编,芳姿如在,多少恨侵骨。
-
雨过烟斜,看流光几点,度叶穿花。迎风同蛱蝶,映水傍蒹葭。更欲定,耀初加,帘幕那堪遮。又助来、天阶夜色,小扇轻挝。
伤心莫问隋家。恨已无腐草,但有昏鸦。微光应未久,往事已堪嗟。些小影,莫频夸,待欲惜秋华。有瘦生、一编夜读,相对笼纱。
-
南楼惊去雁,晚英院落,暗籁起前轩。画屏茶梦绕,照泪单衾,点滴到孤弦。沧波旧约,荡海色、难觅成连。风乍回、鞠通寒语,更唤楚魂酸。
年年,西堂春误,秀水秋荒,指天涯碧断。空自携、雍门残感,谁报重泉。从今怕弄清商曲,任短歌、留谱花前。霜路稳、催愁曙角休传。
-
出门揩倦眼,问春事,可谁酬。正拂帽烟丝,沾衣润绿,双桨微沤。红楼,乍寒乍冷,怕开帘人被落花羞。惊蝶难寻旧影,暮莺如咽枝头。
沧州,怅惘前游。江海别,几经秋。傍斗牛北望,山颦水怨,日淡云收。东流,送春万里,向津桥人静忽沉忧。梅雨清和近也,白騧曾许迟留。
-
万感凭虚谁问,悄惊风候急。记紫陌淡柳浓花,轻阴转、尽送油壁。消魂长亭旧绿,飘零处、过客应共惜。向夜深败叶低窗,竛竮影、待月当户立。
更念贯槎路寂,寻仙事杳,空江雾翳难觅。象笔传情,梦犹在、景非昔。年年背阶蛩语,且伴我、竟三十。愁尘漫拂,秋来尚自笑,头未白。
-
树疏浓,山近远,一一尽天与。人境安庐,消得野云住。岩腰一挂飞泉,似闻清响,便生作、板桥渔渚。
武陵渡。应有无数桃花,千山万山处。多事先生,触我浪游绪。依然十丈红尘,半帘黄日,共君对、茗瓯闲语。
-
江山残霸登临后,霜红暗催秋换。静月笼沙,平烟浸郭,凄咽秦淮波软。繁华梦短。正金谷无人,夜鹃空怨。暂旅心情,怕沾馀醉负双眼。
南朝清韵易了,鼓鼙声断续,频和箫管。暮苑迷莺,崇台见鹿,千古新陈一叹。斜阳又晚。照词客哀时,浩歌休倦。记否东篱,故园花事懒。
-
颓柳窥池,残阳据阁,娇春不放闲花。访石搜松,难消美酒生涯。虚廊久静轻泥落,记旧时、燕子人家。遣无聊,堪话兴衰,犹数栖鸦。
当年珠履嬉游地,指青奴传烛,绿婢煎茶。璧月琼尊,清商怨起琵琶。东风日暮馀啼鸟,且问谁、金谷繁华。更何心,独客凭栏,愁满城笳。
-
秋空迅飞断绮,引吟骢暂驻。贳萸酒、奠向黄华,为惜佳境轻度。暗绿老、千林似醉,低鬟浅黛霜前树。揽江山、壮采如新,地灵台古。野旷天低,万里在眼,正群蹊竞赴。擅奇胜、旧日池台,茂林觞咏无数。怅销沈、河雄艮峙,赭云动、惊沙拳舞。步虚廊、快豁尘裾,眄怀高杜。
苔封绣砌,雾罨金城,野况尚如故。凝眺久、健生腰脚,自喜年少,侧帽当风,捉襟题句。园亭胜赏,赓歌韵事,邹枚风雅休重问,笑平原、好客徒豪举。霜鸿度碧,乡关恨逐南云,暮寒自伤秋旅。元龙百尺,高卧犹豪,况登临命赋。漫问取、衣冠晋代,淡墨馀涎,青蜃朝昏,老魈夜语。虬藤碍径,飞檐萦翠,斜阳冉冉沈绛彩,尽留连、莫便寻归路。从教素履丝穿,别有青山,笑人自苦。
-
茂陵病起,尽醉吟,平生自笑儒冠。老圃英浓,晓天霜饱,秋愁遣却应难。碧云梦宽。漫独携、尊酒花前。愧年来,怪侣狂朋,笠簦风雨旧盟寒。
无限繁华销歇,但萧萧落叶,送尽残蝉。爽气催诗,绮怀如酒,飞毫写向兰笺。待寻钓船。伴五湖、波月娟娟。算归时、检点尘襟,共谁和泪看。
-
小楼连苑吹笙,沈沈久别羁人怨。峭凉窗纸,冷风凝露,宵深梦短。道远绵绵,思归怀故,惯经游倦。悄声沈雁重,重听细籁,迎风处、疑调燕。幽唱谁还度遍,更长令、荀香消遣。少年磨尽,壮心豪气,平生念懒。好月玲珑,镜天明净,彩华宵半。绕空阶影瘦、萧萧吟兴,罢添香篆。
篆香添罢兴吟,萧萧瘦影阶空绕。半宵华彩,净明天镜,珑玲月好。懒念生平,气豪心壮,尽磨年少。遣消香荀令、长更遍度,还谁唱、幽燕调。疑处风迎籁细,听重重、雁沈声悄。倦游经惯,故怀归思,绵绵远道。短梦深宵,露凝风冷,纸窗凉峭。怨人羁别久、沈沈笙吹,苑连楼小。
-
万里秋容,早收尽、堕粉遗簪。香分桂殿,吹笙院落沉沉。结就玲珑片玉,便一年常见,何似如今。花阴,照晶帘、波影浅深。
为念年年玉斧,问可能修得,离恨千寻。碧海青天,累嫦娥、夜夜关心。怜他陈瓜列果,有多少、痴儿呆女,下拜沉吟。且长饮,取冰壸、清露自斟。
-
又雁横空,鸦喧晚,天外纤钩乍敛。啼螀催入梦,渐金荷半烬,翠帏低掩。吕枕荒寒,庄魂缥缈,萦绕骤凉衾簟。楼台层幻处,似殷勤尚有,故人劳念。更好语清芬,新声宛楚,动人愁惨。灵犀通一点。
幸重向、片刻倾肝胆。休更问、荆驼故国,泪酒新亭,尘心遥逐秋云淡。不尽思君感,恨远隔、长江天堑。记临别、神凄黯。关河十载,谙尽倦邮荒店。吟情犹恁未减。
-
何处飞来,怪数声催入,愁人心里。月落乱乌啼,又城角,飞霜暮天如水。喧喧汉将营中,尚关心燕市。浑不记、当年连天烽火,阵云吹坠。
凄绝,旅人意。方遥望,乡关便陨涕。瑟琶也同带恨,芳魂冷,胡沙万里竟委。山头粉堞哀声,动林间秋气。忽传报、平明胡骑窥营,夜唤兵起。
-
蝉吹暮歇,蛙鼓夜沉,嘈嘈犹在庭角。渐透晚来霜讯,空阶正萧索。无人处,声共作。便吟到、客愁无著。尚依旧,月细风尖,冷淡篱落。
心绪倍前恶,检点离怀,呼汝共斟酌。不是夜床无梦,才眠又惊觉。三更尽,吟渐弱。隐残壁、绣苔斑剥。寺钟醒,曙破鸦啼,馀韵依约。
-
晚榭凉归,暮天云净,素娥泪多。更莲房红坠,冷凝藻镜,桐荫绿润,翠踏蛮靴。最是五更风共剧,便不耐衫寒薄薄罗。金茎液,教太真饮罢,晕脸微酡。
铜仙汉家何在,料如今、雨蚀苔磨。止陌头衰柳,残禅共咽,原问蔓草,有美轻过。待到为霜人不见,也负了蒹葭秋水歌。魂归夜,想佩环月下,定湿淩波。
-
灯窗里,秋如水,商声飒飒侵入耳。更声阑,角声酸,那堪辜负,清梦一衾寒。砌虫切切如私语,似笑尘埃久相处。启吾帏,揽吾衣,月朗宵深,时坐听荒鸡。
琴三弄,钟三动,长空去雁声相送。谁家砧,捣人心,声声断续,只是费沈吟。无边黄叶萧萧落,敲上荆扉声剥啄。待重听,已天明,悲笳四起,驱马动连营。
-
旧梦曾经处,怅如今、风流水逝,楼空人去。漫羡长安佳丽地,俯仰已成今古。怪造化、弄人如许。同学少年多不贱,底伤心、杜老犹如故。君问我,为君诉。
江湖满地多风雨,阻关河、思归不得,欲行还住。枉却故人书一尺,为我重提旧语。那便解、暗愁千缕。秋欲老人人未老,仅庾郎、先自吟愁赋。转问子,遣愁否。
[清]
? ~ ?
王易的诗文全集
共 242 诗文