-
山居园桃开,婉婉有生意。
宁知丧乱年,十九皆涕泪。
游蜂去复旋,邻鸟亦来憩。
何讶风尘人,花下一谋醉。
羲和驭双丸,万古不留滞。
-
蓐收旋旆秋乍清,蓦临此日心潜惊。
宗邦厄运苦鲛鹗,安事敝帚矜馀生。
辽阳健儿争九死,南望旌旗泪如水。
十年碧血白山隈,雪虐风饕没残垒。
儒冠莫辞嫂溺羞,桑蓬弃置筋骨柔。
-
种蕉南窗下,竦立如奚奴。
流离三岁馀,百遇无一舒。
小园忆京华,半亩颇自娱。
铜驼已荆棘,敢复期还珠。
自我窜山谷,补被弃琴书。
-
阜西快人真快哉,孤根绿绮飞天来。
冰丝乍拂襟抱开,绰约姑射投我怀。
岳龈徽轸集上材,媵以弦谱双琼瑰。
自云得诸锦城裴,琴坛牛耳持两雷。
同心客至洗金垒,举赠不啻三归台。
-
宵风急,新雁一声寥碧。
帘栊悄,小梦依稀,唤起离人动幽魄。
嗷嗷自惨戚,似诉,影单形只。
渐飞度,几处关山,记否来时楚天黑。
层云荡双翼。
-
莺声到户,花风迎暖,重来初度芳辰。
正岁华明媚,欢娱候、不教辜负阳春。
灵心雅素真同调,数不尽、冰玉精神。
但承愿、添香琢句,春闺长与温存。
深愧长卿萧索,惯劳人草草,总是风尘。
-
无端又伤远别,泪盈盈似水。
空庭院、料峭春寒,短枝渐吐微蕊。
恨此度、凄凉太甚,纷纷旧雨随星坠。
又江关、庾信飘零,已动归思。
抵掌挑灯,联吟踏月,惯盘恒共子。
-
碧草人迷,青衫尘满,乡梦迢迢初觉。
送客旗亭,几度自嗟离索。
记欢会、去日空过,道珍重、流霞低酌。
怪年时、驿路荒寒,行人何事愿飘泊。
他乡无奈滞迹,堪叹客边风紧,罗衣愁薄。
-
乍春眠,又窗前啼鸟,唤醒游仙。
东风也饶丰致,把柳丝千线,吹向阑干。
春好无人玩赏,为春愁,万叠似波澜。
尽回首,遥天一抹,画里云山,梦里溪山。
堪怜,半床书卷,误了华年。
-
春风那堪握手,感情深似水。
残更转、似酒初醒,金荷开尽红蕊。
自别后、吟怀渐冷,遥天盼断征鸿坠。
乍传来、素简缄愁,又牵离思。
璧月宵明,琼卮夕泛,漫临风念子。
-
玉案尘生,金炉香烬,罗幕含愁。
问帘外桃花,昨宵开未,堂前燕子,近日来否。
风景依然,伊人不见,如许春光未肯留。
凝眸看,看游丝不定,野马空浮。
有时独上西楼,奈乍暖还寒不自由。
-
十载他乡,烟尘霭霭迷吴楚。
白云深处,欲去浑无路。
岁岁蒪鲈,几度牵离绪。
清如许,故园风味,也忆劳人否。
-
黄流滚滚,又兴亡送尽,几番南北。
长恨总如东逝水,万劫千秋曾历。
风挟冯夷,水争神禹,天远孤帆直。
沧桑难记,旧游休问霞客。
谁复泛海求仙,蓬莱遥望处,迷漫无迹。
-
别恨应难写。
问袁生、起居饮食,近何如也。
数载知交星共散,落落此身俦寡。
试遥望、暮云高下。
只道江南多好景,在晓风、残月凄凉夜。
-
十年别梦馀芳草,行人指点长安道。
此去望长安,萧萧客骑单。
倦游今已惯,何用伤离判。
天地一穹庐,斯人久客居。
-
风尘荏苒,任南河北蓟,几番游历。
沦落青衫仍似旧,底事宵行亟亟。
古木声哗,荒榛影乱,疑有幽人宅。
残蟾天半,寒光摇动空碧。
为念乱后河山,今番都不是,旧时风物。
-
西河 重入都门,景物异昔,沧桑之变,乃复如斯,怆然赋此,用清真韵
名胜地,湖山景物曾记。
刘郎去后竟如斯,惊沙暗起。
浓雰凄雾满神州,漫漫幽恨无际。
抟云剑,还独倚,天涯底事长系。
今朝莫漫问沧桑,怕寻故垒。
-
试望南天。
雾隔云迷,凄然故乡。
念蓟门风紧,寒生缟袂,金台烟锁,尘满罗裳。
诗酒风魔,琴书伴侣,客况三年聊共尝。
京华梦,记春花秋月,往事苍凉。
-
迈陂塘 步曾素抱远志,一日与谭,步曾因言,来日将探奇海外。予嘉其志之壮也,为赋此阕,即示步曾
问人天、何堪伫足,平生无限惆怅。
悠然世局浑如醉,黯黯莫辞尘障。
频远望,何处是、玉峰瑶圃神仙壤。
蓬瀛十丈。
想贯月浮槎,支机觅石,前事总非诳。
-
鳞云四流润蔚,渺晴空散绮。
染平野、绣碧重茵,带域遥接无际。
绛日起、烟涵露重,淩晨细雨还重霁。
盼碧虚、香落人间,冉冉轻坠。
胜赏登临,俊侣数子,快薰窗共倚。
[清]
? ~ ?
王易的诗文全集
共 242 诗文