-
昔人羡一鹗,况乃双桂芳。
贺者交于闾,若为共荣光。
或亦怙其贵,邻里转彷徨。
徐翁仍往役,吾以酬吾乡。
-
曩未采芹日,芸窗现鬼魑。
移居免覆压,人谋讵及斯。
毋乃人四旁,有鬼相依随。
慎旃涤厥衷,谁云可射思。
-
人以官拓产,伊产以官落。
何能卑小官,而不清献若。
世情难与偕,所贵在空橐。
贻谋亦有良,一经不为薄。
-
野老溪边说魏侯,荒原曾此树琼楼。
秦王殿上珠光照,薄后宫中贵气收。
故垒惟闻残镞出,遗沟犹自淡烟浮。
兴亡千古堪凭吊,何事蜂衙喧未休。
-
下马高坟泪欲零,忍闻忠荩被严刑。
秋风惨惨天为老,夏历茫茫骨尚馨。
一死犹期成主悟,九州岂意共身倾。
英魂彷佛来相嘱,莫道吾王不圣明。
-
名贤旬日再言归,我贵由来知自希。
枫陛黄麻需后召,函关紫气绕初衣。
斯文终古无加损,国史千年有是非。
计到家山春咫尺,缤纷囊笈满程扉。
-
薄薄村醪常满瓮,采来野菜亦盈筐。
因耽月色眠高岭,为逐花阴移小床。
每以避寒扃户牖,未曾触暑汗衣裳。
岚光竟日相留恋,不识人间有短长。
-
良朋终日镇相随,何幸蓬心获善辞。
才道君亲双泪陨,难将冷暖倩人知。
尘藩雾锁单身出,月窟春融一笑窥。
到得个中全扫却,这番认取太初时。
-
两考一官疾似梭,成功为问竟如何。
从教去后心犹赤,剩枉今番鬓已皤。
未报主知颜汗赧,难瞒我处泪滂沱。
摄行大治何人也,到此令人感慨多。
-
士庶雍雍佐郡时,七年一调不嫌迟。
瘝官难补惟心折,落日相催尽泪垂。
万万千千遮道左,三三两两别京师。
于今赤子天涯外,目断长淮无限思。
-
辟榖仙人踪迹杳,就烹国士血痕斑。
翔同孤凤真奇绝,泪洒千秋岂等闲。
谁向浮生能系日,未随腐草便开颜。
徘徊相羡尔能死,不死淮阴市井间。
-
寻春莫待赏春时,春色何缘过绿枝。
世路由来曾未险,人情祗是自生痴。
合天为我方成我,顺帝不知乃是知。
大道见前凭认取,相将良友叩明师。
-
宴罢七人起,篮舆遍插枝。
顿令鹾海坞,恍步上林时。
一色色无间,众香香更奇。
愿凭风九万,布散满天涯。
-
谁把春容铸,红妆向晓开。
尔怜宁待语,吾与勿须猜。
解佐牺樽兴,知经羯鼓催。
朱栏廑爱护,不遣雨风摧。
-
八九东蒙士,传灯祗一仁。
有怀窥孔室,著意认王春。
生趣年年盛,天心的的真。
此时无一酌,那不负东君。
-
何处园无杏,何园杏不花。
一时成圣迹,千古艳奇葩。
烂漫尼山宅,芬芳制府家。
行行来西郭,如涉泗洙涯。
-
畴昔珍燕石,秋萤诩相映。
法堂启秘藤,灵珠惊照乘。
人道匪远人,千蹊总幻径。
贤人人之贤,圣人人之圣。
三叹嘉斯言,泠然破初瞢。
-
刘生索赋诗,欲赋无可赋。吾喜刘生来,悟言如祛雾。
聊于岁月间,回头试一顾。不行何用言,不行不为悟。
忽忽将百年,抑以将求副。岁月不副犹可图,百年不副真堪怖。
眼前自有相副时,转盼休成千里路。
-
春风晓入曲江曲,西山客子但呼醁。座上有高士,相看惊侧玉。
为君发长歌,有口不食弹铗粟。御垆携馥度玉堂,故园烟柳竞新黄。
谁能轩轾此,乾坤万里足徜徉。渭滨一丝系九鼎,当年未遇垂孤艇。
手持盐梅上丹毂,梦怀不入岩前筑。生不愿扣角鸣呜呜,悬车前弩亦区区。
人生容膝俱长物,勿用扰扰逐隙驹。为君歌,君浮白。
-
人羡孺人诞贵子,扶摇万里纡青紫。我羡孺人诞子贤,玉峰千丈倚中天。
有子不肯置王家,百年不诀亦焉嗟。贤郎几上思亲书,正是萱帏无恙初。
肠枯舌烂归不去,西风洒泪可何如。奚童反命恸欲死,东村母子方治耜。
长号奔去天冥冥,相看谁不泣横膺。噫嘻乎翟冠鼎养今已矣,永终慈誉惟贤耳。
[明]
1558 年 ~ 1634 年
曹于汴的诗文全集
共 387 诗文