-
古人重知几,知乃微之谨。
或罹发诸声,胡不窥诸隐。
下石伊何尤,落井良自陨。
世方崇背憎,何为相沓噂。
来者如可追,刻肤时自抆。
-
有口翕如箕,同室戈矛起。
痛哉发星星,失人亦失已。
日日顾金人,吁嗟胡为矣。
刺舌闻古人,刻骨戒相拟。
讼言伊何时,除夕岁庚子。
-
乌用叹寂寂,呼童访所思。
跨蹇拟行迈,河柳绿烟丝。
且尽此日欢,勿问食无糜。
女婴真大痴,奚事咄咄为。
宫袍况可典,讵至饿尔肌。
-
平生不了事,凭此数行书。
抱病逾一载,方寸成荒墟。
短檠未能亲,药饵时则茹。
解组归田里,所怀宁此知。
厥虑匪朝暮,那不惜居诸。
-
骨骸植丘山,对面燕楚异。
赤心赤逾日,谁剖谁以视。
纵令枯其舌,如簧应不翅。
所以抱心人,幽怀付掬泪。
吾师固有言,当是诚未至。
-
黄金辞暮夜,关西畏四知。
清节励严霜,芳名千古垂。
家人共冰檗,欢诃今莫知。
亦闻薛夫子,出都杖其儿。
二家秉峻德,遐风念在兹。
-
追日毙于渴,说难亦已沦。
事有不可为,三闾悴江滨。
善哉陶靖节,漉酒以葛巾。
茅檐坐扪,澄怀赖昔人。
达士临川上,流坎良循循。
-
秋日犹溽暑,秋风亦已凉。
披襟南轩下,无语叹流光。
暑馀岂遽谢,凉至时则当。
时乎天弗违,人生胡徬徨。
螗蝉当此日,深树噪夕阳。
-
少年种多疚,中岁相侵寻。
病久更惜日,观时感慨深。
感慨千里外,杳杳怀同心。
奋袂欲策蹇,乘风凌高岑。
望望不可即,潸然涕沾襟。
-
好鸟鸣高枝,声如管弦流。
池水尺有咫,鱼跃何悠悠。
人生欲无涯,忽忽起蜃楼。
不见青春子,两鬓倏成秋。
呼酒酬今日,勿为明朝忧。
-
周道榛莽交,凭谁询济渡。
劳劳古人心,蔬水澹啜餔。
赤日揭中霄,六宇撤其锢。
我行不可求,殷勤悲日暮。
二竖勿相凌,会当振其步。
-
舆人皆曰贤,跻诸鹿鸣席。
先生曰予眊,检身转惕惕。
惟其检厥身,兹筵得上客。
知非不为非,伯玉映今昔。
-
昆弟俱白首,兰桂何翩翩。
读罢七训语,霞觞欣流传。
亲亲共长长,风世以家先。
莫道赋归去,经纶更灿然。
-
余诵闻胪说,林泉见一人。
有子朝通籍,若翁暮乞身。
不缘寄寸赤,岂释负千钧。
侃侃嘱报国,吾亦怵吾神。
-
从昔有事使,从昔有君臣。
不闻君负臣,惟闻臣负君。
试睹龙章锡,皇恩被两亲。
负曝还自暄,何以报王春。
-
余闻古圣人,出入剑为佩。
奈何悬蓬矢,慑志黄云塞。
挥毫睨武夫,武夫歼巨憝。
扬戈沧海中,不比龊龊态。
-
从昔论事主,以人为上臣。
一人曾无几,安得百千人。
若得人千百,便是百千身。
守蜀蜀人化,兹意良独真。
-
千章出万壑,躬先不畏苦。
神为画良筹,梦里频开剖。
人恐遗之累,输金不啻土。
神人不可格,何不于斯睹。
-
曾闻南方强,情与北方异。
吾不虐其人,渠亦不为祟。
贪将故生衅,馘杀自网利。
一札平番书,千里免兵燹。
-
天远不咫尺,宫阙高嶙峋。
徘徊耸瞻视,兹地致吾身。
致身未为报,丁宁启后人。
而勿忘此日,应更念吾君。
[明]
1558 年 ~ 1634 年
曹于汴的诗文全集
共 387 诗文