-
曹宁夫妇病且老,有子良良行孝道。
苦筋竭力得毫厘,奉养双亲常温饱。
我虽峨冠为朝臣,睹此美行感怀抱。
世上岂乏峨冠人,上天下地能论讨。
妻罗子绮愁不足,不为父母添布袄。
-
知一先生胸如日,直从造化窥灵根。
加纩不忧身且去,方忧吾道蓁其门。
校勘理气授冢嗣,双瞑浩浩归九原。
兹念固已达浑沌,下通万亿剖篱藩。
匪修匪证匪克悟,纷纷离析愧支言。
-
一纬错,一疋恶。纤尘能障玉壶冰,尺雾犹堪翳太清。
宣尼濯德精弥精,荡以江汉之砰磅。涤髓沥肠中外莹,毛可以吹疵何生。
畴为濯之时,衾影我独知。急遽共流离,畴为濯之具。
上帝时汝顾,翼翼恐以惧。
-
我昔弱冠时,不揆慕往圣。
谁其示我学,吾与渠共命。
浮沉数十年,简帙窥先正。
元公及纯公,金溪有子静。
江门果自然,姚江揭大柄。
-
得请归来恩许闲,细窥书卷饱看山。
四郊却道无禾黍,又为饥人不解颜。
-
花前逸兴欲倾杯,为问此心何处来。
物理若还不我与,等闲那得笑颜开。
-
世界多缺陷,斯言未为确。
家家日月明,处处川原扩。
崇高贵者荣,清闲贱之乐。
多财多受享,少货少计较。
周易凭羑里,苏节赖沙漠。
-
农人农,贾人贾。文人文,武人武。左贾右农,谁与通功。
轩文轾武,谁与御侮。瞽师典乐,刖夫司阍。智愚迭役,孰去孰存。
乾坤何磅礴,为蟨为蛩蛩。周主昌君义,殷士揭臣忠。
山青云霭白,草绿花舒红。东家圣,老于行,西家愚,没于市。
无用费平章,亦各毕其事。
-
春日上帘栊,芳树禽声暖。
南檐馀皓雪,北戺露苔藓。
晨兴独徘徊,乡思愁缱绻。
离亲动数年,途路阻且远。
振羽乘天风,回翔悲在羂。
-
钝质生来故不奇,科名官位总逾涯。
若人刚好投闲地,犹费夕郎夜草辞。
-
史氏今名阀,祥光何炎炎。
伯子友于弟,相将乐以恬。
友于极百爱,拊畜顾复兼。
仲子亦圭玉,克恭如所严。
怡怡辟堂构,飞白高朱檐。
-
王绅跨羸马,挥鞭驱万人。
万人岂不武,伏窜丧其神。
亦闻高轩者,咋舌为逡巡。
人豪何矫矫,可以拥三军。
怪哉抱谁语,滴酒讵能申。
-
人亦谁无心,心各隔胸肤。
少轩心外露,坦坦浑边隅。
忘机汉阴叟,欢笑步春雩。
孔门肇毋欺,若人之徒欤。
忍见璠玙质,委置蓁莽区。
-
胡公凝粹德,赵璧楚白珩。
守道抗宰辅,宦贫感同升。
拂袖耕北野,高标映日晶。
等闲钦令闻,盗亦为心倾。
杳杳青天阔,何缘请执经。
-
忽忽见西山,千峰螺黛簇。
宛若对中条,当年景可掬。
临眺重徘徊,屏营撼衷曲。
不见故山云,何况云下屋。
寸肠折大刀,拟上陈情牍。
-
孝女坚孀节,盖棺骨似银。
未闻再醮妇,能为不死人。
淡浓盼转合,燕越趾移分。
或共严霜烈,或随腐草湮。
男儿负刚气,莫愧女郎身。
-
胜地堪游览,素心况主人。
崇台祛障碍,清涧涤氛尘。
面面长林簇,叶叶窥吾真。
本为耽幽寂,转与人世亲。
不知各意适,但见飞觥频。
-
郁郁坛中杏,依依河畔柳。
柳丝千万条,不绾杏坛绶。
悠悠感中怀,心蓬将无茂。
何以写我思,训言当共守。
吾道诚在迩,象罔秪丰蔀。
-
蜗蛮逐白日,世味尘怀锁。
世氛非故吾,吾生自有我。
么䯢小厥躬,吾道得无堕。
勋华躅匪遥,媲芳讵云叵。
问予何尔知,抠衣趋皋坐。
-
夫子起南国,开蒙廑辙环。
翩翩西山陲,鸣佩双玉珊。
一为仁道言,插架徒矜繁。
攫灵自银汉,大河无飞澜。
相看谁可拟,朱凤矫翾翾。
[明]
1558 年 ~ 1634 年
曹于汴的诗文全集
共 387 诗文