[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文
-
寒炉拨尽漏声微,独卧泥床揽毳衣。
枕上岭梅三百树,一时化作雪花飞。
-
清晓开门泪已披,梅花一别永无期。
寒冰到死为朋友,便是春来也不知。
-
绝塞为神亦可怜,一瓢冰雪献尊前。
经年佳节同寒食,莫把清贫诉上天。
-
腊尽依然处海滨,寒风破衲易相亲。
年来历日浑无据,未必明朝便是春。
-
最是一身无著处,随风直向大江西。
匡庐山下子曾住,应访茆堂过虎溪。
-
一度关门便是仙,才经两月已千年。
鹤飞纵有归来日,只恐人民未必然。
-
莫笑孤僧老更狂,平生奇遇一天霜。
不因李白重遭谪,那得题诗到夜郎。
-
半揖鞭梢雪载途,怀中一幅流民图。
金鸡计日传边海,肯逊缇萦却丈夫。
-
数载交游一瞬休,计程应说到皇州。
乡关重雾难回首,何处霜风不是愁。
-
炯炯双眸气食牛,最怜未解说边愁。
他时得返弦歌地,却望寒冰是旧丘。
-
耐尽冰寒鬓已霜,春风一点到穷荒。
委缣仅见方义尉,更有何人赎仲翔。
-
海水苍茫何处归,深秋犹自傍人飞。
旧时王谢皆泥土,只恐重来我又非。
-
貂锦何年去画楼,楼前荆棘满空秋。
行人立马一抬首,叠笏还疑在上头。
-
赠别惭无金匼匝,白团新墨共淋漓。
移家不少王侯贵,那得吾曹半句诗。
-
车马全无户半开,寻山应到日西回。
儿童不用询名姓,定是吾侪三五来。
-
无雨无风愁寂寂,大风大雨益凄其。
不知绝塞如何好,便使同床泪亦披。
-
风雨同床定赋诗,诗中定话苦相思。
老僧恨不冲泥过,只恐天晴又别之。
-
如何仍滞故人家,念汝辛勤泪点沙。
归语故园诸弟妹,孤僧未死海东涯。
-
少小参寻老大僧,云山历尽碧层层。
关东白日寒如水,欲寄清凉照古藤。
-
经年抱铗向空门,白水黄瓜老瓦盘。
不是阇黎钟忽断,何人真感孟尝恩。