[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文
-
诗筒闻说寄寒边,忆别今经十六年。
窖底雪深埋未了,馀魂飞向玉帘泉。
-
嫩蕊终当委草莱,漫劳狂雨强相催。
空门不染犹生感,莫向朱楼绮阁开。
-
风光撇眼我明知,花信频来暗自悲。
二十四番肠寸寸,安能更见楝花吹。
-
相看到得日斜无,只恐丛空眼亦枯。
蝶死不知花是梦,林莺何必苦招呼。
-
岂有红颜能久驻,空庭应自长离忧。
无端老衲花前去,分取春风一半愁。
-
空枝相对惬清幽,谁把繁花缀上头。
为嘱狂风索吹尽,莫留残蕊向人愁。
-
一接春光即便休,莫于花底更淹留。
从他烂漫从他落,只恐风来觌面收。
-
锦勒丝缠万骑奔,駪駪狉狉若云屯。
何时尽放华山去,丰草长林到处恩。
-
不遇子方谁肯赎,虽然出塞不从军。
龙鬐凤臆皆黄土,日暮临风哭旧群。
-
却恨当年白马来,骅骝遍地转堪哀。
支公久已轻神骏,只合埋头向草莱。
-
幸无伯乐能垂顾,价重何曾老不才。
青草渐长溪渐溢,骐驎终欲羡驽骀。
-
惠养虽勤非素愿,茭刍苜蓿总堪羞。
但能不受黄金络,雪碛荒阡亦自由。
-
渥洼久已无消息,皮骨虽存志欲灰。
旧日骁腾如梦里,莫教错认作龙媒。
-
汝羸我病合相怜,山寺晨钟自在眠。
赤汗已乾蹄已薄,长楸无复忆当年。
-
城边有路荆榛满,山上无尘虎豹多。
健步纵留何可骋,不如随意选陂陁。
-
万仞崇冈还易上,人间最险是平康。
若能步步如初步,历尽羊肠也不妨。
-
日行三万犹嫌缓,便到瑶池路亦穷。
年老力衰甘处后,任他逐电与追风。
-
险阻曾经百念轻,半瓢随地足平生。
不须重话尘中路,纵是名山也懒行。
-
年少探奇逸兴增,杖头常欲上云层。
于今老病居人后,见说峰高便畏登。
-
山高雾重更多风,到处崎岖路不同。
片石短松须歇足,莫于峰顶哭途穷。