[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文
-
誓将寸管侍晨昏,尚有招辞及远魂。
门下三千那不愧,几人真感信陵君。
-
西风吹送越江吟,百斛梅花散远林。
扑鼻是香无觅处,漫拈片雪报高岑。
-
六载寒沙共耐饥,临行双泪尚依依。
片云莫道无归处,好向老人峰上飞。
-
不恨投荒我独先,春风应满塞城边。
相将半揖辞冰雪,莫忆寒云壑底眠。
-
积露寒沙一霎收,天恩如水向东流。
愁心吹入关门尽,一片残云也不留。
-
日日空山一卷书,行吟孤坐外无馀。
清风寺里僧来到,说道明朝是岁除。
-
尺幅三年到远天,泉声和泪落风前。
何当剪烛松堂上,读尽离忧几百篇。
-
白门风雨读僧诗,夜半钟声动远思。
布袋装来千斛泪,报君欲语已无辞。
-
似此如何得好怀,夜寒泉石亦难谐。
却怜金井桥头影,定是吟诗忆海涯。
-
雪晴夜半冷云开,缺月疑从匡顶来。
招隐泉边应未卧,遥知两地各徘徊。
-
曾于天外寄空音,忽听连啼烟水深。
碛雪果然行不得,瓶窑辜负十年心。
-
十载檀栾梦不成,此君虽死怯山行。
自怜福薄甘心饿,犹幸书来两见名。
-
雁足先传纸半张,十年窖底伴羝羊。
栖贤门下多龙象,蹴踏都应白玉堂。
-
累累低冢路茫茫,普雨何曾及大荒。
怪杀羸躯兼善病,竟将草屦试冰霜。
-
身在山中不识山,何人泼墨寄柴关。
雪深最好无蹊径,竟入长松大壑间。
-
美人赠我一枝梅,岭上曾过十七回。
骑马路边香不了,斜阳石压倚岩开。
-
笔纤料得全无意,短短枯枝淡淡山。
细想江南何所似,兰陵端不是云间。
-
不如此地雪花多,月落村头可奈何。
翠羽无声魂已碎,梦中蝴蝶泪成河。
-
雪底燕歌不可听,千峰不见一峰青。
几年心著寒灰死,敲碎他家老瓦瓶。
-
谁识山中别有春,梅花为梦草为茵。
更馀布袋残书卷,不恨身贫恨道贫。