-
箪豆亦有争,何况是阿堵。
古圣喻毒蛇,道旁不肯顾。
往往骨肉残,伊维此之故。
苟免寒与饥,毋去人所恶。
外示夷之清,中怀蹠之污。
-
防微犹或疏,何况弛其太。
星星欲燎原,涓涓欲成海。
内心起芒忽,相续必以害。
咄哉野千流,口口矜无碍。
神明虽至耸,顾影恬莫怪。
-
咫尺有千嶂,何况见面希。
相去日以远,相期日以非。
坚白虽自矢,磨涅亦非宜。
苟非金与石,胡能终勿移。
厥初岂不光,厥后难可知。
-
人兽不容发,何况信汝意。
汝意不可信,深井洪涛起。
出门见夜叉,入门守乡里。
谁能暮行渴,不饮渠中水。
是名毋幻村,英豪就中死。
-
菌生何多奇,千百类莫穷。
大抵托枯株,叠云高重重。
兹性迥自殊,卑栖污泥中。
污泥杂黄沙,河岸柳条丛。
土人不知名,曰与网罟同。
-
苦瓜生五岭,赖以解炎毒。
塞外亦繁生,不能悦群目。
我来无故人,见之等骨肉。
畏苦乃常情,甘兹信予独。
-
宛如青玉管,高卓白云间。
神农有遗方,食此可驻颜。
驻颜亦何益,聊以备朝飧。
或者轻我身,飘然返故山。
-
唐帽万仞崖,下临不见底。
乾叶挂危枝,苔藓烂苍紫。
黄鹄自去来,玄猿或游戏。
一僧年半百,吟啸倏然至。
左手提竹筐,右手悬双履。
-
河东一老翁,赠我菊一枝。
一枝四五花,众叶亦纷披。
沃以石泉水,培以高冈泥。
当此草木枯,孤生无乃奇。
春露既无分,秋霜安可辞。
-
腊月九日夜,明星犹历历。
须臾布稠云,青天无间隙。
掩户拥敝裘,孤心守岑寂。
狂飙恣凭凌,千峰交剑戟。
魑魅集阶庭,豺虎成羽翼。
-
贵贱本殊伦,祸福无常理。
大宝不发光,常恐逼神忌。
宁作井中泥,毋为江上水。
水清起波澜,泥浊甘同弃。
宁为井中蛙,毋作枝间翠。
-
清晓候门立,癯然骨空留。
举步衣尘飘,知是儒者流。
向我一长揖,未言知有求。
曰来自暮春,挟卷逐朋俦。
只言秋有花,谁知雪空稠。
-
采莲入深谷,养此眉与须。
一朝事适逢,敢自爱幽隅。
以身为羽翼,岂曰为帝储。
安危在一割,汉道争须臾。
卓哉四老人,山水本空虚。
-
富春不避世,渭水不匡时。
事会乃适然,隐见无预期。
鹰扬若有意,何异熊与罴。
羊裘若无心,客星光亦微。
营丘与钓台,千载高嵬嵬。
-
手把山中雪,欲寄城中人。
城中亦有雪,山雪净无尘。
鲜白却易点,愿言慎厥因。
-
不是山中人,不识山中味。
采采须及时,盈筐叠山翠。
得以山中日,濯以山中水。
恬淡本性成,微苦亦有致。
楮鸡非其伦,弟薇友石耳。
-
春日无不可,倏忽易晴阴。
春晴送远目,春阴生静深。
垂帘据半榻,群动不得侵。
残卷落枕头,默默横素琴。
檐霤发奇响,欲洗无尘襟。
-
眷兹瓶中花,疑我梦中身。
我身半泥土,花开如有神。
忆昔少小遇,灿烂京华春。
富贵久凋落,金谷尽荒榛。
胡为留绝域,气色倍鲜新。
-
小阮如锋锐,大阮淡如水。
如锋令人歌,如水令人醉。
共割一片毡,南北馀二里。
不约过僧庐,久置人间礼。
趺坐草团中,相视忘我尔。
-
明月在檐楹,披衣我独行。
如何一步地,偏生万里情。
去去我欲眠,明月不须明。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文