-
老人莫自伤,白发抵黄金。
请看台下土,尽是少年心。
晓起若有待,晚来何处寻。
-
花不与蝶期,花发蝶自痴。
世不与人期,而人自干之。
遇物苟无心,纷然无是非。
-
少年易使气,俗物必遭吐。
忽遇其中人,胸肝急披露。
老大足和平,于世或无忤。
泾渭难自浑,时复露其故。
-
入世毋强同,强同多厚颜。
入世无强异,强异难独全。
平生默自抱,不即不离间。
-
逆流易自持,顺流多失措。
人世陷其身,不以危险故。
君子慎平康,一步一回顾。
-
处安且毋喜,处危且无患。
得失无定形,祸福掌一反。
三复塞翁言,此心常坦坦。
-
言亦不可甚,行亦不可极。
行极无馀地,言甚无馀旨。
大人处世间,常留不尽意。
-
人生各有病,深浅惟自知。
百草不能至,扁鹊空攒眉。
佛祖入膏肓,此病最难医。
-
我从物则奴,物从我则主。
物我本无分,茫茫失所据。
反照识独尊,混然在一处。
虽与物去来,不共物来去。
-
龙亦不在天,龙亦不在渊。
飞潜信有时,神物无一专。
莫为叶公好,头角空自悬。
-
古人身上肉,今人足下尘。
尘为人所贱,昔时曾自珍。
幻躯何足论,所贵得其真。
-
大道如平砥,人自向高山。
不知千万程,近在足趾间。
出户复入户,何用苦烦难。
-
大象踏兔径,达人略小节。
大本但勿渝,安能事琐屑。
硁硁然小人,闭口休辨别。
-
根实枝乃茂,源深流自长。
方寸苟自正,立世大堂堂。
人誉我胡亲,人毁我胡伤。
浮云一千里,难掩赫日光。
-
我有两行泪,十年不得乾。
洒天天户闭,洒地地骨寒。
不如洒东海,随潮到虎门。
-
空庭肃秋气,一叶最先飞。
众叶皆不顾,孤客暂相依。
曾受日光照,融和露复滋。
鸣禽争上下,繁阴覆阶墀。
谁能当此际,返念树上时。
-
割世一何毒,取义一何痴。
嬉笑歌哭间,往往见其微。
此事信莫委,一往遂不疑。
目视今古人,安顾圣贤嗤。
-
读书抱区区,所争吾是人。
博浪偶不中,甘心东海尘。
万死存一卷,遇物吐其真。
手栽桃李花,将欲变荆榛。
-
龙鳞积深泥,郁吟岂其志。
江海起胡髯,一喷天地沸。
弟死身独留,此中有深意。
不作文文山,徒然歌正气。
-
朝出见歌舞,暮归见黄土。
此事未足奇,所奇在何处。
朝出见歌舞,暮归见歌舞。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文