-
水荡荡兮归路长,圣人出兮波不扬。我送子兮蛟龙肠,安得从子归兮天苍苍。
-
天倾地沸云嘈嘈,林木摧压风怒号。雪势欲竞浮图高,恍如钱塘八月潮。
又如百群仙鹤剪羽毛,伫立骨战身飘飖。竟欲乘之上游遨,足跨银海步玉霄,玉蟾真人手亲招。
直向梅花村底去,千树纷纷落如雨。
-
日光堕地风烈烈,满眼黄沙吹作雪。
三更雪尽寒更切,泥床如水衾如铁。
骨战唇摇肤寸裂,魂魄茫茫收不得。
谁能直劈天门开,放出月光一点来。
-
江南高座寺,前对雨花台。台上春风拂面来,参差杨柳花竞开。
黄莺百啭我心哀,忽忆故山村底梅。今年绝漠冰雪堆,发白面皱骨欲摧。
村底无梅不归去,却忆高座听莺语。
-
闲歌白雪几句,静读南华半篇。
无人绕树数匝,有时欹枕孤眠。
-
不重紫花能消热,不羡张公大谷希。只爱关东土上长,汁酸肉涩墨作皮。
王公一张口,走杀百群黎。满筐二百或三百,昼夜担向玉京驰。
天下何处无冻梨,王公何不一念之。
-
顽云重雾裹城郭,旧民新民惨不乐。
田中有黍谁能穫,山中有木谁能斲。
盘翻灶冷守空橐,檐溜虽多不堪嚼。
老僧一钵久庋阁,出门半步泥没脚。
紫蛇有光蜗有角,抱书昼卧肠萧索。
-
偪仄复偪仄,大地不容膝。乌飞翼折高踰尺,冈上梧桐化作棘,薜荔昼呼何时息。
-
大僧结束何新鲜,锦裁窄袖黑貂缘。
出门三礼释尊前,翻身上马挥金鞭。
玉作刀头绒作鞯,疾如飞鸟轻如烟。
自言五上长安道,目视汉官如虱蚤。
归来依旧守空门,独立皂边添马草。
-
哀草无根疾风吹,王孙不归辱涂泥。
头白老妻无完衣,鸳鸯到死犹双飞。
自言有子长须髭,垂暮泣血生别离。
今我若此子乌知,骨肉冻折命如丝。
左手执瓢右枯枝,此即二人送老儿。
-
噫吁戏危哉,老人是百千万劫之馀灰。问其生时朝代不敢说,但云少壮尚无为。
眼看富贵贫贱流,三番两番肉作堆。儿孙丧尽亲戚死,剩此零星乾枯骸。
纷纷眇者扶跛者,跛者扶眇者,面凹骨削背复鲐。
离城十里,五日乃至,登阶一尺如天台。敢希鸠杖与麋粥,但愿脱籍归蒿莱。
堂上赫怒声如雷,叩头出血谁汝哀。昔日汉家天子威,海宇父老子弟还相聚。
-
尔宜隐山谷,胡为露厥角。昔共云中仙,今同笼中鹤。
送尔迢递入长安,尽道长安可行乐。高车美食即陷阱,讵料尊荣遭割剥。
小鹿无知大鹿忧,悔曾饱啖新民粟。新民忍饥送尔行,天道往复亦何速。
忽忆钟山陵寝边,祖宗德泽三百年。歘忽运衰骨肉尽,何况远塞寄荒烟。
-
罗浮之山多蒿莱,山上还留说法台。锦绣凋残玉女哀,村底无人空落梅。
铁桥流水尚潆回,白云一出不复来。忆昔荷锄辟荒草,只今空向巫闾老。
何时再上罗浮道,辛苦前朝老衲衣。十年与尔不相离,骨残心碎无完肌,至今襟袖血迹遗。
谁云新者可代故,何忍抛撇冬夏披。衲兮衲兮汝勿悲,虽然破烂胜牙绯,生御风沙死裹尸。
我歌我歌歌将歇,揽衣忽起增哽咽。我忧不独在乡国,我罪当诛复何说。
-
父母生儿不得守山丘,死者已矣生者流。松楸日冷风飕飕,石人空立麋鹿游。
昔烦朝使丰碑留,煌煌天语题上头。今日正清明,谁人更浇一杯水。
团圞荒草多新鬼,安得鹤归华表兮,尽洒千年之血泪。
-
有弟有弟字耳叔,少年多病耽幽谷。孝廉船覆青衫泥,三人惟尔守孤独。
黄沙杳杳望兄回,日暮走向荒城哭。哭声到天兮天不闻,摧胸肝兮难久全,休望收吾骨兮葬江边。
-
有姊有姊夫早撇,手持木槵剪玄发。诸妹零星俱夭折,最小尚馀安得活。
忆我出门姊幽咽,忽闻姊死心割裂。吁嗟人生聚散兮若飞蓬,东西虽隔兮望故丛,只今长别兮无时逢。
-
罪夫罪夫胡不死,百千捶楚馀头趾。乡国遥遥一万里,中有蔓棘及弧矢。
骨肉丧尽不得归,远碛苍茫大风起。大风起兮沙闭天,谁非人子兮心惄然。
安得手扶白日兮,上照四塞之荒烟,下照万丈之黄泉。
-
去年秋潦淼茫茫,鱼鳖沙虫登我床。
瑶宫巨室皆漂没,何况流民茆札房。
死者横流生者泣,千口仅留不得食。
努力高山挖草根,至今面带黄泥色。
眼看麦短黍差长,虽未入口心有望。
-
余家五岭本炎方,孤身远窜三韩地。
四月五月不知春,六月坚冰结河底。
今年天气稍冲和,秋尽雪飞到山寺。
出门仰天天欲沉,只杖栖栖过北里。
北里先生拥毳吟,诗成煮雪讶予至。
-
魔佛界非二,罪福性原空。
章江与辽海,色味等皆同。
麋鹿亦可游,何必尽王公。
冰雪亦可餐,胡为羡马湩。
昔日庞居士,家财沉水中。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文