-
每当此日雪风侵,罗岳匡庐泪又深。
瀑水倾残初夜梦,梅花撩乱十年心。
门庭淡薄空多愧,天地高寒只独吟。
安得石梁添屐齿,共拈一瓣礼孤岑。
-
曾向江头见苦吟,隋堤风雨独相寻。
生来鹿豕山中性,死却鸳鸯水上心。
白发庭闱留彩袖,黄沙天地裂青衿。
如何问道长边戍,血满袈裟月满岑。
-
何如四十六年前,莫遣双眸见大千。
随地不辞萦世难,到边犹自愧风烟。
衰颜畏入南天梦,冷骨无烦古佛怜。
抖擞尚馀空布袋,逢人但乞一文钱。
-
苍狗白衣瞬息中,况闻五岭满刀弓。
亲朋敢望今谁在,城郭应知到处空。
苏子堤边尸藉草,越王台上鸟呼风。
纵令万里馀残魄,那得音书到海东。
-
鈯斧东来话近因,寸缄未达共沾巾。
艰难菽水愁孤钵,潦倒风沙泣罪人。
入夜笳声传雁塞,何年斗气合龙津。
乡关逾远师颜老,橹断遥知梦又频。
-
今时谁复免忧虞,几度书来叹力痡。
画阁已空搜白屋,小民欲尽索穷儒。
多情自合为身累,彻骨惟应与道俱。
无食无儿非汝恨,残毡犹可学双趺。
-
?毵双袖碧天遐,路滑霜寒日未斜。
荒冢觅穷闻鹤语,残毡啮尽摘松花。
匡山云月应无别,辽海风涛漫独嗟。
知子远来非有意,久拚吾骨掷龙沙。
-
休道寻山山未深,冰崖木佛共萧森。
寒钟不到疏林外,幽月空劳碧涧浔。
狱沉顽铁还馀气,爨后枯桐欲绝音。
珍重故人相惜意,尺书真不数双金。
-
何处堪逃乞食名,半龛残雪裹馀生。
莫愁壑浅云难卧,无那溪流水有声。
飞矢漫追孤鹤影,遗弦不作老龙鸣。
只今最恨千层石,难隔庾关万里情。
-
昏花片片逗中情,流水溪头杖独行。
短笛叫残蝴蝶梦,疏钟飘堕杜鹃声。
冢边有草犹春色,树底无人空月明。
最苦一枝横出处,年年风雪自孤撑。
-
笔如岳立气如潮,远戍间关兴更饶。
既挟金兰同绝漠,又扶云水间空寥。
东山不独将棋至,白社何须蓄酒招。
谷口久无双屐响,好烧松火话终宵。
-
竹杖行过暗怆神,同来况尽异乡人。
日光独照黄金地,天意还留紫塞春。
岭徼十年花是梦,江南六代锦成尘。
可怜对此浑多泪,不道空门泪亦频。
-
骊山沙苑总荆榛,暮景翻怜塞草新。
梦怯吹笳明月夜,别思啼鸟绿杨津。
身羸似学支公病,价贱还因伯乐贫。
几载冰霜愁力尽,何时重踏岭头春。
-
石头旧社羡耆英,数载周旋世外情。
绣佛放参贪米汁,素王遗训足藜羹。
中山华胄尊明道,五岳灵祇笑向平。
为语诸郎抛纸笔,无灾更不用公卿。
-
频年剥啄识相过,古寺寒泉笑语多。
剑影千寻依佛火,书声一半落江波。
每当静夜闻花雨,秪恐雄心裂芰荷。
远碛有怀诗定苦,数篇莫遣雪儿歌。
-
木佛寒边尚未烧,黔王宅畔梦相招。
抬眸直可烁千界,挥藻真堪贱六朝。
碎却青衫天地裂,收回残魄日星昭。
铁函珍重休沉井,那见黄尘彻底飘。
-
大风吹梦渺无垠,白鹭洲前彩袖贫。
今古更教谁搦管,乾坤似未可容身。
钟声屡听寒僧饭,诗句时生山鬼瞋。
好拟招魂东海畔,沅湘不独没灵均。
-
石子冈头共苦吟,交情老向水云深。
孤僧罪案横诗卷,伯氏遗词发道心。
婚嫁若完休卖赋,须眉白尽好投针。
连年何限悲酸句,曾否招魂到海浔。
-
半世风流薄倖名,蛮烟琴韵苦冰清。
后门开处如花散,大厦倾时集杖横。
一幅云山通性命,四围弓剑见交情。
年来何地堪行脚,绝塞思君草履轻。
-
一卷诗书动甲兵,鸟飞鱼逝海天惊。
许多人士欣同死,费尽精神荷再生。
书寄极边看雁度,影留孤壁共鸡鸣。
想当花发高朋集,独少残僧笑语声。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文