-
此方惟汝选圆通,顺逆都忘信朔风。
不遇神尧休用洗,再参马祖却教聋。
繁声若逐同流转,本寂才趋又堕空。
谩说返闻闻自性,琵琶哀怨佩玲珑。
-
上天无臭却相忘,穿拽从人也不妨。
舌拄梵宫甘自下,眼澄巨海列于旁。
居亭最爱芝兰室,空洞终为蝼蚁乡。
一息不来天下事,任他蜗角逞豪强。
-
几回三笑度溪风,话尽仙羊恨转蓬。
桂树折残天地老,花砖踏碎水云空。
幸将短发皈黄面,定有遗文化白虹。
狮子独怜头尚在,雁声愁断大关东。
-
端然岳立在中央,当面逢人绝覆藏。
世上共推能作祖,梦中元不羡为郎。
聪明久让安无事,定静唯闻戒有香。
莫为此时难尽掩,故教寒塞嗅清霜。
-
笑指天山气独豪,先持尺素报吾曹。
长城雪压龙文动,野戍云开马首高。
歌发欲呼犹子梦,泪飞先湿老僧袍。
荒魂招尽情无尽,收拾岩烟并海涛。
-
千个何曾羡大悲,通身皆是顶门奇。
勘残佛祖难留髓,看到人民便皱眉。
百劫春光宁转瞬,两行寒泪每交颐。
嵯峨石壁几穿破,笑杀西来碧眼儿。
-
湛如秋水大如箕,何事年来血乱披。
烁破三千尘数点,阅穷万卷电交驰。
几人世上休教白,片石山头尚可垂。
此日风沙吹满面,幸留冰鉴照双眉。
-
积劫逢人莫肯低,最宜强项白犹栖。
几乎为尔成仁别,幸不同伊认影迷。
狮子已将偿宿债,严颜何惜掷淤泥。
从来羞比毗卢顶,除却朱衣任品题。
-
一个头颅我自题,硬如岩石贱如泥。
藁街亦可悬皆见,漆器何妨饮便迷。
磕破人间佛祖小,伸将天外日星低。
秪今暂把枯茆盖,休怨黄沙践马蹄。
-
客舍无人促膝时,传灯勒鼎总相期。
早知一世心归梦,恨不当年革裹尸。
残墨尚多留白下,孤魂应去到峨嵋。
还思患难君偏切,夜夜天山带雪悲。
-
记得梅花各一篇,暗风吹骨泪如泉。
几年白下予同宿,万丈黄垆尔独先。
总为江山能短气,曾因病难学逃禅。
相逢一笑无难事,只恐阎罗亦有边。
-
黑雾黄旗白昼昏,哭携犹子问乾坤。
到死不知仁义尽,入江翻见发肤存。
竟使厓门多气色,始看融县有儿孙。
鸰原湿遍年年泪,那得馀声更好吞。
-
共是孤身海上山,燕支一去不知还。
鸭江已作鸳鸯渚,翠幕仍同虎豹关。
桃李种成花更烂,诗书典尽粒方艰。
不禁更听琵琶怨,碎却青衫泪点班。
-
白拂频挥去复回,炎蒸无计避凉台。
赦文不见青衣报,病骨先烦吊客来。
苦抱兔尖酣墨汁,愿随骥尾绝尘埃。
眼看七月秋声急,满塞霜飞为尔哀。
-
空囊墨化苍龙吼,野寺钟残黑雾屯。
数代弓裘归马革,十年心胆碎鸰原。
急将短铗弹庾岭,莫遣长歌度蓟门。
荒垄遗编重拭目,离支树下好招魂。
-
中原无地可容身,塞外还生有道瞋。
世惟欲杀称知己,我亦自嫌真罪人。
半榻日光还是睡,一瓢诗句未全贫。
邻翁颇怪痴呆甚,饭熟时招喜过频。
-
袈裟一搭是吾忧,万井风烟况未收。
早是无家心已断,忽闻有弟泪重流。
洞庭波泛孤鸿影,华表霜寒老鹤愁。
两地月明遥共望,何时还照合江楼。
-
案有乾萤筴有鱼,风来恰受半窗虚。
一时差胜苏卿窖,千古应传扬子居。
禾黍已深妨远目,儿童屡进授新书。
生涯只此聊终岁,更有何门好曳裾。
-
到死应知骨未摧,戴将白雪照泉台。
江山纸上还留影,富贵生前幸不才。
短札几回通远碛,长歌徒自委荒莱。
尘埋双管卮亭冷,从此梅花不必开。
-
长剑萧萧短后衣,平生一诺去如飞。
千人性命天何惜,壮士心肝泪亦挥。
狂态岂宜依辇毂,孤身无复访庭闱。
边风寂历添愁思,秋月圆时望尔归。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文