-
天心边色总冥濛,三子同来尔一翁。
白眼欲枯重著雪,青衫已破又吹风。
但将胸腹长留饿,未必文章好送穷。
惭愧老僧馀舌在,广长终不救囊空。
-
一纸新传趁晓风,又添寒泪洒虚空。
雪中一衲朋难共,饭后无钟我亦穷。
胥靡忍饥存海岸,武丁曾梦到关东。
他年纵有图形至,只恐愁多貌不同。
-
相思只在海之涯,共是飘流垫雪沙。
到处谈经吾有钵,对天弹铗尔无家。
树寒夜绕徒三匝,腹饿空扪剩五车。
但愿上苍长雨粟,从今更不用天花。
-
蚤过疏雪挂双眉,坐到斜阳两不知。
撒尽风颠宁作我,留将气骨自教儿。
一匙每节僧方饿,半晌无言句又奇。
从此板扉无剥啄,便知托钵到来时。
-
到门白尽两边篱,独拥半裘一见疑。
半个孤僧连雪倒,数篇新句忍寒披。
鬼当哭处予偏妒,血到漓时佛更悲。
三日下来应冻死,早成一首哭冰诗。
-
寻风寻雪欲寻谁,北里先生睡起迟。
千片冻云沉地骨,一方清鉴照僧眉。
草鞋易滑肌羸后,拄杖忽停诗到时。
便使不禁死亦得,枯骸千古浸冰池。
-
曾贬潮阳路八千,潮阳山水仗公传。
谁知一片蓝关雪,又伴孤踪辽海边。
佛骨偏能留世道,鳄鱼今已遍桑田。
当时空自三书重,此际应知识大癫。
-
兽炭成灰冷铁猊,孤灯木佛各凄凄。
已闻岭海传烽火,翻怪边城静鼓鼙。
沙为雪铺寒更远,天因云幕晓尤低。
松枝岁岁皆东指,弟子于今却望西。
-
入门先索袖中诗,未出还疑句过奇。
几日梦思惊铁磬,两人心胆告毛锥。
斲空祇恐伤天骨,霏屑时堪解佛颐。
白水一卮忘久坐,童饥任怨得归迟。
-
六朝遗藻属三贤,才得相逢又各天。
及到极边重被逐,纵贫彻骨不禁怜。
溪头漂母归春梦,岩下刑人望晓烟。
但愿速来吾钵在,一匙分取湿寒毡。
-
一日已离又一日,萧然斗室忽喧天。
笑开绝塞三年口,吞尽寒儒半块毡。
冷冷牧牛诸衲子,纷纷跨鹤几神仙。
何人补衮诗篇富,携得寒冰照骨鲜。
-
懒残獦獠一身兼,不合时宜我自嫌。
荷叶飘零衣又碎,菜根啮尽雪方甜。
道心岂为饥寒长,诗料偏于沙碛添。
满面灰尘双涕冻,展开书卷向风檐。
-
如何先遣朔风迎,未到惊闻斗室轰。
三百年来剩一笑,几千里外共馀生。
弟兄冰雪交情热,天地龙蛇老气横。
此日不须半点泪,且留佳话付边城。
-
关东有黑雪,今乃睹其形。
青天无纤云,皎日争光明。
土人指往事,曰此非佳徵。
清白本其性,远近无殊称。
厥色稍不如,遂加以黑名。
-
大圣有定业,何况兹凡浊。
多福难自求,祸患依前躅。
劳劳亦何为,儿女同笑哭。
颜夭蹠乃寿,顺逆多反覆。
安得达命人,任运保幽独。
-
僮仆各有口,何况是闾里。
馨闻止门屏,恶声远亦至。
李下与瓜田,嫌疑须遥避。
莫言小节拘,踰闲从此始。
安得君子俦,相与慎行履。
-
岂有穷猿偏择木,到来此地便相宜。
云生榻底长听鸟,雪满峰头自赋诗。
难得主人终不厌,几多弟子尽如斯。
从今拗折乌藤杖,久病无能力已衰。
-
古人各有为,何况今之人。
黄金葬神仙,白纸裹儒绅。
最苦狮子皮,束缚老狐身。
为龟苦不灵,为麟苦不仁。
安得无为者,相与率天真。
-
千金字字泪行行,三读谁能不断肠。
词客有心悲故旧,门人空手哭冠裳。
诸孤已见程婴谊,万里全倾陆贾装。
刻石镂肝非报德,人间万古亦荒荒。
-
一编偶尔寄穷荒,才读诗题泪已汪。
古道多年堙蔓草,人间此日见文章。
三山一诺千金尽,双袖长歌五岭香。
再拜雪天重阅竟,杖头瞬息到家乡。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文