-
黑裘未敝耻书生,匹马春风猎猎轻。
孤管欲收寒谷泪,空囊一泻大江声。
叔痴不负鸰原梦,僧老难忘鹤岭情。
世上有人天有眼,千年终厌话荆卿。
-
自信分明两道眉,瓣香拈起更何辞。
死经万后生方重,春到边来远不迟。
属国宁堪九岁待,衡阳无复五年移。
还家自是儿孙事,谁道今年未可知。
-
只因生长在辽东,谁是无乡老此中。
今夜尽勾积岁念,明朝须发向西风。
哭犹有泪情非至,吟到无题诗亦穷。
细看此来真寂寞,眼前还得几人同。
-
尺书才去雪风愁,侍者重来泪更流。
京国银盘能早献,边庭金策可迟留。
但闻尊宿仍编履,不信头陀竟覆舟。
我亦是人添哽咽,夜寒垄草满心头。
-
赋罢金门泪未收,阵连珠海誓无休。
崖门一夜洪波接,柴市千年正气留。
已把发肤还父母,更将心胆寄春秋。
铁函闻说埋罗岳,何日敲开拄杖头。
-
流光如矢命如尘,冰作生涯鬼作邻。
岁底又添门外雪,灯前几个岭南人。
大家共话俱含泪,各自伤心不为贫。
去去且将拳作枕,梦中同迓故园春。
-
自来不作长安字,一纸惊看寄塞垣。
父子弟兄同友谊,冰霜雨露总君恩。
十年尚忆三山月,七椀还浇五岭魂。
大雁欲飞寒逾好,时时传语慰田园。
-
十年吾道塞风秋,葱岭传来恨又稠。
叶是归根看已落,杯当沉海更无浮。
大荒一夜霜俱白,毡帐千群泪并流。
赤县神州心碎尽,更堪洒血极西楼。
-
满头白雪眼双青,方丈时时见执经。
四海几回悲鹤梦,一枝今又丧龙庭。
顶门有骨留金字,南塔无人失典型。
见说国王齐下拜,浮图千古镇沧溟。
-
不辞留滞大关东,未必长吹是朔风。
一世心归松雾里,十年春到雪花中。
罗浮消息应非远,粥饭因缘尚未穷。
从此匝天多雨露,晓听雀语动虚空。
-
流溪认得曾游处,更欲搜寻到别峰。
山鬼似嫌黄叶响,洞门都遣黑云封。
龙芽颇觉僧怀苦,羊肚何妨野味浓。
惭愧下贤贤太守,难辞林壑一重重。
-
不借仙人九节杖,石桥几度又攀跻。
但随虎迹过岩畔,渐听龙吟隔涧西。
软枣必须亲手摘,老松不过与肩齐。
淹留两日非关主,坐爱屏风近鸟啼。
-
半日不离松雾里,牵藤穿穴各忘疲。
才披破衲瞻新像,旋洗重苔读古碑。
几处茆堂闻蟋蟀,千年石瓮守熊罴。
僧头似雪心无事,手煮黄荠进白糜。
-
几度登山不到顶,此回到顶畏登山。
九州细碎烟尘里,万里虚无指点间。
云在极低那可踏,天虽至近竟难攀。
急须携手下山去,纵对仙人无好颜。
-
夜来已饱深林气,晓起仍添远壑情。
暂撇龙泉邻衲意,爱寻唐代旧钟声。
龛云尚吐将军气,岩石还镌御史名。
百丈悬萝千折后,门前峰涌万波生。
-
经过七里泉声热,欲洗袈裟未有尘。
前者何曾是山水,从兹无所不精神。
松阴短短露双塔,梵宇峨峨见一人。
却喜冻桃初摘下,石坪分啖不辞频。
-
过桥即是辽阳郭,郭外行过泪已潸。
一郡嗷嗷鸿乍集,千年杳杳鹤无还。
才看老女孤坟草,又上前王驻跸山。
我倦欲眠依旧土,嶙峋石壁任孤攀。
-
相看白昼拥寒衾,饿极方知天意深。
但使常垂地主眼,安能更入野僧心。
老猿或可招新社,黑月应当罢苦吟。
此处尚留诸子在,何时煮雪一同斟。
-
不见音书已浃旬,却疑孤骨付荒榛。
黄垆暂放文章鬼,白社还留饥饿民。
岂有信陵能醉客,只馀甘贽未嫌贫。
菜根共咬消残岁,竹杖柴门候早春。
-
形容憔悴气犹雄,携得江涛过海东。
天网既能罗野鹤,边霜偏欲冷书虫。
已知笔竞湘沅富,见说针兼秦越工。
此地参苓原有禁,可怜文士术终穷。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文