[宋]
1185 年 ~ ?
释智愚的诗文全集
共 905 诗文
-
毫端不及处,精神殊可掬。
靡靡听谈玄,六月添重服。
-
欲识穷原处,何人为指迷。
夕阳鸡石外,桃李自成蹊。
-
出门溪叶乱纷纷,欲去重寻旧主人。
礁下莫辞腰石冷,古鞭花绽不干春。
-
守得乌薪暖气回,夜深寒重易成灰。
因思百丈重挑拨,转使沩山眼不开。
-
鳞皴瘦石笼寒藓,千石遗踪意转新,纵使天花来堕席,何如缄口过残春。
-
居士当年错用心,浑家不睦到如今。
摝篱柄短无人买,空自萧萧风满林。
-
开端令节,万事从新。
普贤磨墨,文殊把笔,书个事事大吉。
从兹常住宽余,扫除逋积。
斗南长见老人星,五峰峨峨倚空碧。
-
风高木落雁山秋,鞭起无依穴鼻牛。
村草步头挂不住,大方随处有良畴。
-
两脚蹒跚林叶稀,去来初不涉离微。
灵机示转已先照,踪迹拟从何处归。
-
一味清寒骨拄皮,且无心力去扶犁。
江湖尽尽有闲地,况是春风草长时。
-
赵州八十方行脚,虚常八十再住山。
别有一机恢佛租,九重城里动龙颜。
-
轻如毫未重如山,地角天涯去复还。
黄叶殒时风骨露,水边依旧石斓斑。
-
收放随时虽有淮,出门入户恐难论。
长安路子君须到,莫向深村草里蹲。
-
人间灯,天上月。
有明有暗,有圆有缺,底事贪观心未歇。
兴圣室内无油,免得证龟作鼈。
-
金风吹落叶,玉露滴清秋。
尀耐寒山子,无言笑点头。
既能明似镜,何用曲如钩。
-
无义汉,谁识你。
口吃耳聋,馿拗到底。
一气转一藏,是非终难洗。
大法下衰,汙人唇齿。
-
一年有十二箇月,每月一度团圆,其馀尽是缺。
中间晦明出没,太半有不见者。
惟有今宵,分外皎洁。
无物堪比伦,教我如何说。
-
流虹七载夤缘尽,又向天宁理倩窠。
脱得馿胎入马腹,皮毛轻重不争多。
-
古佛过去亦久矣,不知何处应羣生。
紫金光聚人难覩,空里惟闻仙乐鸣。
-
溪林叶堕,塞鴈声寒。
见成公案,大难大难。
百杂碎,铁团圞,和风搭在玉阑干。