-
林际春景霁,绿野涵清辉。
罢耕牛自鸣,田父负耒归。
稍爱清流响,时见春禽飞。
野吟自无虑,况君已息机。
-
杖策寻道友,晨起登陇阪。
海日晓苍凉,云山冬偃蹇。
渐觉怪石多,时随幽涧转。
隔溪问樵人,叩户惊仙犬。
法侣喜逢迎,道言复开展。
-
冬日照原陆,沙平水流折。
木落岭势高,青松自重叠。
牧犊过桥鸣,山翁负刍歇。
伫立候所思,烟深鸟雀灭。
-
自识福泽薄,甘分守顽愚。
朝寒常晏起,初日照我庐。
呼童埽庭户,盥漱临前除。
猗猗堂前梅,临窗影扶疏。
禽雀亦乐闲,下阶自相呼。
-
登楼旷遐瞩,峨峨见南山。
村舍昼恒静,峦壑澄秋鲜。
孤吟发高响,我思浩无边。
海波远不兴,云气但苍然。
时见海中屿,浮出空濛间。
-
沈云滞轻雨,迍邅不肯下。
倏尔飘菊丛,殷然响瓜架。
稍繁独起听,才密遽云罢。
冥冥疑有凭,斟酌向中夜。
田父携斗酒,日久会茅舍。
-
华月升悠悠,寒空浩漫漫。复此家人欢,时就北堂宴。
田秫自成酒,园果乍堆案。即今恋田庐,去岁悲乡县。
无才甘沈沦,有道耻贫贱。笑乐复如何?弥用深叹惋。
-
清露被原隰,湛宇垂高秋。日夕陟南冈,平野圹悠悠。
四顾但萧条,慨然思远游。振衣眺极浦,逝当理轻舟。
借问欲何之?酆镐古幽州。崤陵峙其左,渭水西北流。
自昔列圣宅,余迹今尚留。涉涂未及半,雨雪阻我求。
还归衡茅下,怅望怀隐忧。
-
既云拙进取,复不事生产。
厌厌在世中,岁月供偃蹇。
亲戚或相诮,妻孥亦愤懑。
一编聊自娱,浩歌秋已晚。
文字期永世,所托良非远。
-
日入庭户暗,蟋蟀鸣前楹。
初月含冷光,星汉皎互明。
微风生树闲,始觉单衣轻。
沈沈万籁静,忽忽念有生。
弱冠耽书史,摧折期所成。
-
才华信不贵,崇尚在六经。
愚生三代下,常怀大道明。
汤公及李公,奕奕光彤廷。
陈公继其后,亦复相媲并。
贤者在高位,草野皆为荣。
-
沈沈远钟度,漠漠生烟合。
日落山暂明,风定树犹飒。
不见暮僧归,微茫辨孤塔。
-
黄鸟弄清响,交交高树颠。
出步原野旷,倾聆何怅然。
落日下西崦,晚凉生麦田。
倚杖试长啸,屣履睇平川。
闲愁动暇日,高怀属远天。
-
斜日敛村口,余晖带林薄。
天末烧归云,明晦变众壑。
阪犊归且鸣,枝鸟起还落。
萧然禾黍风,无人烟漠漠。
-
宿雨疏欲歇,四山滞朝雾。
野风吹草衣,策蹇下寒渡。
数峰入杳茫,微辨前溪树。
有人驱犊来,叱向远烟去。
-
一片丹霞飞,回光照颜色。
坐闻禾黍声,索索远秋急。
迢递何代城,危堞不复识。
当时歌舞欢,但见荒草白。
感兹一长叹,佳会安可失?
-
犹见潇湘水合流,馆亭尽废有空洲。
柳公遗迹无寻处,一线朝烟是永州。
-
荒凉粤岭瘴云低,深谷无人草树迷。
日暮孤舟何处泊?
冥冥江雨鹧鸪啼。
-
一自秋风别故林,几年客恨瘴云深。
榜人相见还相识,只道星星鬓发侵。
-
高敞园窗西面风,世间事不到心中。
他年记取沧州客,抱瓮闲人号十桐。
[清]
? ~ ?
李宪噩的诗文全集
共 383 诗文