-
玉署坐凉思,野人忝簪缨。
谬以染翰职,遂得陪群英。
疏雨澹东旭,嘉树荫西清。
乐兹馆阁静,悠然抱闲情。
于焉弄豪素,涧谷纷纵横。
-
自知素蹇劣,谬忝列近侍。
孰云载笔勤,清禁日无事。
圣心念长夏,恩以絺绤赐。
感激既盈襟,持归复满笥。
光荣动邻曲,喜色见僮婢。
-
我家住锡麓,君家住吴城。
相去百里近,一日孤帆程。
君才日方茂,我鬓日已白。
相逢一笑间,共作京华客。
君今忽归去,别我将晨征。
-
徐君素高尚,雅志难适俗。
慕彼柴桑翁,种此篱下菊。
黄花秋正繁,白酒时一漉。
一觞聊独倾,三嗅仰馀馥。
有儿抱遗经,典教濓溪曲。
-
吾宗有令弟,所志乐夷简。
载笔游两京,襟抱常坦坦。
自言外祖翁,素不治资产。
平生有研田,耕穫同渭浐。
挥毫儗羲献,伯仲固无赧。
-
我生本寂莫,况兹久羁旅。
偶君素心人,来往迭宾主。
秋声动高树,暝色渺烟渚。
孤馆坐题诗,萧萧正风雨。
-
美人昔相见,为我鸣瑶琴。
初弹别鹤怨,复奏孤鸾吟。
掩抑弄馀意,华堂夜沉沉。
凉月照绮席,云飙度琼林。
一与美人别,令我忧思深。
-
秋声起巫峡,暝色迷湘渚。
怅望千里遥,佳人渺何许。
幽期邈难值,欲往复延伫。
中夜独遐思,西窗飒然雨。
-
昔我王子猷,襟怀澹而冲。
独结此君好,弥久情愈隆。
不可一日无,珍爱金玉同。
有竹辄宜造,肯令通主翁。
我亦抱兹癖,豪缣托幽丛。
-
退直归来腕已劳,因君灯下又挥毫。
持归好向人间说,拾得池头彩凤毛。
-
厚味人所嗜,子独味于道。
味道夫如何,羲经日穷讨。
大而天地外,细则秋毫杪。
所遇各有味,咀嚼期了了。
至味不可言,惟应自知好。
-
生也才弱龄,骨气已拔俗。
青衿三尺强,对客莹如玉。
颇亦好清事,揖我求写竹。
我方困尘途,怀抱苦烦燠。
翰墨交久违,砚破笔已秃。
-
九月霜露零,我气亦云肃。
草木尽凋瘁,而有篱下菊。
粲粲如有情,盈盈抱幽独。
我欲餐其英,采之不盈掬。
呼儿具鸡黍,白酒正可漉。
-
数载不相见,一见惊复喜。
翻思两地情,音问隔千里。
宿雨暗洲渚,飞鸿度江水。
孤棹即飘然,离愁又重起。
-
我适桑乾归,君犹五溪去。
飘流若萍蓬,何繇复相遇。
迢迢江上山,历历烟中树。
后夜月明时,相思渺何处。
-
沈君搆华轩,藏书复藏琴。
书以载古道,琴以传古音。
古人不可见,唯此悦我心。
我心既自悦,外虑俱销沈。
凉生深竹净,日转高梧阴。
-
公子得野鸟,来自虞罗中。
羽毛何灿灿,声音复嗈嗈。
珍爱日为玩,殷勤贮雕笼。
雕笼岂不贵,胜彼荆棘丛。
饮啄就左右,乃足安微躬。
-
雅乐古而澹,其如世不好。
郑声何浸淫,四座舞且蹈。
感慨既异致,善恶难类报。
礿天苦幽玄,纷纷媚于灶。
所享苟非诚,罪福恐颠倒。
-
楚人献奇璞,号泣足见伤。
宋愚得燕石,什袭固以藏。
至宝终自白,瓦砾归粪墙。
遭时自重轻,没世谁短长。
仪秦乃赫赫,孔孟徒遑遑。
-
我生乐夷旷,幽抱常冲虚。
偶客京华尘,不异林泉居。
时来访仙侣,相与论道书。
凝神入无象,妙观天地初。
物我既莫立,孰谓形迹拘。
[明]
1362 年 ~ 1416 年
王绂的诗文全集
共 676 诗文