[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文
-
竹杖随身任我移,袈裟搭在矮松枝。
青山处处容吾住,欲著茆檐便不宜。
-
曲曲溪流去复回,山花夹路石门开。
老僧望见频挥手,莫带红尘一点来。
-
鸡犬寻常得自由,从来无喜亦无忧。
眼中若见秦时代,满洞花开也是愁。
-
当年鬼哭便应焚,灰冷难招坑底魂。
先世为儒知不免,桃花那得到儿孙。
-
万里寒云共掩扉,如何朋好足相依。
情知乡井无穷泪,恐见伤心不敢挥。
-
相看白首恨如何,独卧牛衣泪又多。
瓶口几年知缺尽,不须重击瓦盘歌。
-
去年相约莫题诗,收拾残生过好时。
白雪下来山又冷,不禁孤寺远相思。
-
茆庵灯火旧来过,君自咿唔我自歌。
他日乘车休下揖,但逢破笠不须呵。
-
闻君又已离孤寺,毕竟是谁割半毡。
珍重夜寒应早卧,不须秉烛续残编。
-
水满春江书满车,单骑何苦问天涯。
眼前无限悲秋客,独有君心待折花。
-
却因罪废觉于于,茶椀残编足自娱。
室比维摩无一半,屡将香饭致文殊。
-
闭门镇日雨声潺,忽听流民尽解颜。
纵使金鸡连夜发,只愁飞不到云山。
-
谁与天涯作比邻,题诗先问白头人。
燕支久已无颜色,好写青山置我身。
-
曾向瓶窑觅幻身,书来已是法中亲。
何时飞锡同辽鹤,来问垒垒冢底人。
-
几人风雪共留连,才过清明便不然。
最苦枕戈人已老,未曾先著祖生鞭。
-
三年四读洗儿诗,大漠维熊梦亦疲。
纸笔未穷从所好,只愁风雪夜啼饥。
-
含饴亦自足欢娱,又见双双挽白须。
便使郑图添百子,可能代得老翁无。
-
百匝毡裘竞献酥,杖头指处朔风驱。
介夫若见绫千尺,会写长边说法图。
-
曲录偏容老罪夫,天山从此辟荒芜。
请看自古传灯者,问道曾来九译无。
-
无罪还应出塞来,石头旧社长蒿莱。
会稽禹穴饶探遍,不到天山眼不开。