-
燕支千丈赤云生,寒谷珊珊响佩琼。
彩笔翻将琴瑟谱,金笳吹作凤凰声。
香笼宝马星方烂,雪映长蛾山更明。
郑监图中添五色,春风连夜入边城。
-
玉面珠缨金作鞿,桃花如阵锦城围。
堂前已见垂垂老,枕上休歌缓缓归。
钗钏全沾边雪冷,羹汤应进塞酥肥。
龙庭亦是神仙窟,烛影双双舞彩衣。
-
冷山流递几经年,此日看身益惘然。
瓶钵无心随积雪,松楸有恨抱终天。
裂裾欲续西征记,破帽长歌正气篇。
自笑出家馀习在,人间斯道只如线。
-
逻娑残魄又重圆,霜散冰丸贮瓦盘。
春草有诗康乐老,白莲无酒远公寒。
世间应厌长生苦,坑底还馀尽日欢。
却忆去年歌笑续,漫漫何处泪孤弹。
-
菊开人尽赏,菊残人尽弃。
我昔赏无心,今看有深意。
严霜摧其根,寒风吹不已。
岂独恋深秋,不向篱间死。
前芳恨莫留,后芳犹未至。
-
所遇不如公,安能读公诗。
所遇既如公,安用读公诗。
古人非今人,今时甚古时。
一读一哽绝,双眼血横披。
公诗化作血,予血化作诗。
-
秋夜如漆我心忧,醒亦忧,寐亦忧。兼之蟋蟀,苦鸣不休。
揽衣忽坐起,还卧泪横流。大风吹树何飕飗,床头书鬼声啾啾。
家乡已荡尽,胡为身独留。
-
何来孤独叟,自道腹中饥。
入户眉先皱,登阶力已衰。
生年曾不记,近事幸无知。
须鬓留前代,乡邻失旧时。
延龄凭布袋,移步仗松枝。
-
此道于今竟莫论,当年鲍叔幸犹存。
气倾渤海潮头水,手挽阴山雪底魂。
白草尚多缠野恨,黄沙无计借馀暄。
人间岂必奇男子,肯惜春风散五原。
-
只字翻令百感增,看君直欲上云层。
世间乃复见朋友,塞外只今馀病僧。
孤骨抵穷千丈雪,北风吹老一枝藤。
不须重问长安日,收拾残魂卧佛灯。
-
世界三千任所之,林林何处不生悲。
一枝竹杖知难带,万顷愁云依旧随。
定上鼎湖新鬼泣,旋归庾岭小儿嬉。
多年已是冰霜惯,莫畏寒边苦欲离。
-
肠付饥乌肉付泥,勿为厉鬼闹东鞮。
寒冰热铁家常饭,马腹驴胎尔稳栖。
心大不须皈净土,骨残倖免梦中闺。
纤毫锐气销难尽,祇恐长天化作霓。
-
忽惊天上寄来书,火尽西园一木馀。
苜蓿有根开绛帐,芙蓉无蒂碎香车。
儒门淡泊思灵鹫,芸阁荒颓泣蠹鱼。
垄草尚沾半子泪,雪中翘首几踌躇。
-
笑汝经年执管随,长言短句益支离。
丰干到死还饶舌,觉范投荒亦赋诗。
秋老野鸿书远碧,夜深山鬼哭空池。
如何录取声前话,风静高林月落时。
-
共向高林借一枝,心期万古可谁知。
织鞋有恨陈尊宿,玩月今同王老师。
寒碛顿能忘患难,衰颜偏自惜分离。
公归无复薇堪采,雪满千山足疗饥。
-
故人何处思沧茫,幸有音书未久荒。
布帽残经情缱绻,黄沙白日泪淋浪。
归来几见千年鹤,梦去还寻五石羊。
门外孤松高百尺,寒霄犹得伴冰霜。
-
知罪从他尔独亲,怜予万里一孤身。
平生本自无相识,世上于今有几人。
清泪屡凭沙塞雁,衲衣犹寄玉门春。
惊闻杖屦南中去,风雨萧萧入梦频。
-
惊传白马度关来,大法东流亦快哉。
剖出微尘凭慧力,插将茎草仗雄才。
竿头但进看飞凤,麈尾时挥起怒雷。
沟壑馀生吾自分,双眸何意独君开。
-
万里相依岂偶然,选官选佛似君贤。
薇羹屡为伯夷饿,草榻偏容普化颠。
膏泽诸山时沃若,清风四壁本萧然。
昼长客去无馀事,一卷金刚自岁年。
-
一茎白发荷皇仁,况值年年帝里春。
千顶曙光云外出,二陵王气雪边新。
放流久已成乡土,老大无拘只病身。
是处有山容我住,桃花翻笑洞中人。
[明]
? ~ ?
释函可的诗文全集
共 1504 诗文