-
独倚萝心阁,平看双髻峰。
白浮天界雾,青入海门松。
瑶想真仙步,烟声隐士舂。
输他飞雁疾,拂过玉芙蓉。
-
牡丹三十本,幺凤有春巢。
桐色搀鲜翠,霜华冻暗苞。
帘疏云自漏,磴仄月微凹。
料想湔裙节,啼莺惯笛淆。
-
微雨海棠院,深丛翡翠啼。
澹黄吹叶乱,紧绿束阑低。
众卉供怜媚,孤怀与怨凄。
待弦湘女瑟,弄曲慰幽栖。
-
寂寂藤阴露,能浮枕气香。
背灯出河汉,汎梦抵潇湘。
起窣重帘下,差禁病骨凉。
隔庭天海阔,遥夜正鸿翔。
-
饭罢花延坐,吟馀草学删。
回岩资匠巧,宽圃借农閒。
地得烟云邃,天完木石顽。
幸抛城市役,莫任酒杯悭。
-
奚奴担榼过,赌醉递开筵。
静酌通兰思,狂吟警鹤眠。
感深天宝话,禊集永和贤。
酒户吾惭窄,寻诗耸瘦肩。
-
蘼芜香欲断,我复吊王孙。
但与留閒蝶,谁怜掩舄痕?
乱离胡马泪,飘泊蜀鹃魂。
尚有名园属,沧桑未忍论。
-
便留千日住,捲襆总须归。
复步寻馀景,迟行恋夕晖。
鹿盟当后践,山侣暂今违。
款款云相送,绵绵意莫挥。
-
空庭微雨过,老藓绿都生。
茗熟烟犹冻,云低叶转明。
翻书徵宿义,理瑟遣孤情。
隔幕疏桐籁,泠然拂鸟声。
-
明月满山川,高楼送急弦。
好花能媚夜,孤客又当筵。
秋已天涯老,人徒短鬓怜。
谁知沙岸柳,近夕有栖鹃。
-
槭槭木叶飞,搅乱四山晖。
饮血平酋剑,短衿射虎衣。
壮怀深酒识,末计盛时违。
若岂种瓜客,埋名谢是非。
-
月落万山低,潮来风益凄。
断沙明荻雁,大野语霜鸡。
握手当寥阔,投心入窈迷。
借歌渭城曲,抵得白铜蹄。
-
西风吹叶去,风转复吹还。
入世惟长铗,孤心有乱山。
亲孥身命贱,道路友朋艰。
安得充厨粟,一年供闭关。
-
生愁春未转,身已属他乡。
持待百年老,能馀几寸肠?
关河根宿命,文字代饥粮。
归且沽邻酒,醉眠差自强。
-
无端橐笔走他乡,消尽雄心两鬓霜。
豪辨惊人原是郦,暮年作客总怜王。
天边白雁愁秋雨,眼底黄河送夕阳。
倘向五峰寻旧碣,未须交臂失灵光。
-
河山万里雁东翱,石掌嵯峨接汉高。
三观曙收天阙雾,五松寒答海门涛。
漫容停辙悲歌凤,好与游仙快策鳌。
记取滋阳驱马地,桃花春雨满征袍。
-
海涌峰回敞碧堂,画帘高卷一倾觞。
四山楼阁沈花雾,万里江天去夕阳。
作赋吴均工托感,远游王粲易思乡。
强持残醉寻归路,已听钟声落上方。
-
落日沧江独燕飞,香泥衔尽欲何依?
未应飘泊忘游倦,可信关河有弋机。
金谷荒凉空旧梦,玉京消息到今非。
东风回首凭谁语,好向天涯觅伴归。
-
万山秋色束行装,一握纯钩马背霜。
关塞无人迎侠士,风云何处酹清觞?
飘摇身世随蓬叶,生死头颅誓革囊。
指点堑榆千仞削,漫疑太白耀兵芒。
-
暮屋疏桐月未生,听蛩先上隔篱檠。
秋怀不称琴丝懦,眼意能收夜气清。
短袖凄寒花阻梦,大河寥阔雁移声。
布衾竹榻虚閒福,酒榼茶铛苦独情。
[清]
1805 年 ~ 1864 年
姚燮的诗文全集
共 3925 诗文