-
老树斫都尽,春芜郁又鲜。
空青开燕道,惨绿妒人年。
幽赏适微醉,邻园方盛筵。
东风吹篴至,飞絮扑吾肩。
-
遗老何名姓,荒坟屼瘦桐。
楼台作酒市,弦管与悲风。
时序信如驶,沧桑安可穷?
故魂应尚活,夜语月濛濛。
-
对阁西山色,萦回出树来。
愁胸平与赴,醉眼倦能开。
樽酒天涯会,群公作赋才。
恰如云共鸟,飘瞥过尘埃。
-
张子伤心客,无端涕泗流。
望云还远啸,倚树便低讴。
玉茗官如吏,黄门鬓已秋。
风流看若许,吾亦且归休。
-
文举无庸骨,延陵正俊年。
轻衫飘薄雪,高马驻连钱。
搴手缘危彴,搜芳就绿烟。
惜时寻悦境,幽致倍堪怜。
-
亦有崟崎者,淮南一鲁侯。
兴来凌土巘,气远盖雄州。
万象入狂思,孤心惜佩钩。
谓当投草阁,卧听大河秋。
-
分襟弹指事,不乐待如何?
各自看天晚,无心恋鸟歌。
烟明帘侧势,草软地生波。
门外二千里,风沙归路多。
-
七人生异国,后会料参差。
天地得今日,吾难任酒卮。
垂杨萦客眼,苦念系芳时。
上马入城去,宵当一梦之。
-
万千人海内,自有一家亲。
汎滥樽前月,商量溪上纶。
持躬期志节,久宦适清贫。
祖训遗杅在,儒风此未湮。
-
在客惟资友,相依况弟兄。
阿咸翩后秀,亦自泥深情。
但遂穷居乐,谁卑贱士名?
迟徊吾已醉,起挹夜光清。
-
君体素孱弱,还遭家难频。
抱书淹乡里,壮志挫嶙峋。
大道荆榛满,空山猿鸟驯。
相期坚闭户,纪载重天民。
-
郡斋读书处,夙昔共湖山。
昨夕梦相傍,孤灯若尔閒。
月明天自阔,荷尽雁当还。
忆否飘零客,轮蹄尚朔关。
-
尘心归暂息,未息是劳心。
且喜衣亲竹,还愁指涩琴。
天悬秋气阔,蛩逐夜灯深。
梦力都颓惫,聊凭浊酒任。
-
落叶前山满,寒来雁不知。
乱篁湘女岸,斜日杜陵祠。
膏重菰烹蟹,香浓菊照卮。
东园无车骑,小隐过秋时。
-
垂墨翮如梭,横江急雨过。
狎群争乱藻,侧影出枯荷。
荒溆鱼苗尽,今宵凉月多。
相驯不相警,弋者自张罗。
-
一匊灵光井,年年冻梓花。
湖山埋铁券,泉火梦银槎。
钟语烟心塔,幡摇阵尾鸦。
尚书开佛运,典午事堪嗟。
-
夙嫌僧态俗,饭后木兰来。
花界经坛敞,天梯笋阁开。
浪传云启瑞,几见佛逃灾?
上地豪家宅,秋坪剩舄苔。
-
剪得西施舌,何如玉版香?
妆台秋月老,佛榻夜灯凉。
龙女禅谁悟,鸱夷梦久荒。
且登天半阁,一览海云苍。
-
一霎五年别,相逢逆旅中。
岁阑迫风雪,明日又西东。
千里君孤雁,大江吾去篷。
桃花开湖上,愿约酒尊同。
-
相疑非人境,结屋在云坳。
潭有古龙气,楣多怪鸟巢。
龛僧向枯佛,庭树罥荒茅。
我岂参寥子,随禅学打包。
[清]
1805 年 ~ 1864 年
姚燮的诗文全集
共 3925 诗文