-
山空木落彫繁卉,政苦蛮烟愁瘴雨。南枝此际特清奇,独抱孤真岩谷里。
水乡云路寡相知,惟友风姨交月姊。江南岁晏淡妆束,沙上无人薄梳洗。
丰姿潇洒态度闲,修竹疏篱茅屋底。罗浮日冷水欲冰,冻霭昏霾江路阴。
残雪消迟霜魄出,一梢寒彩明空林。人知鼻臭目善睹,岂知劫外春光淡荡春意深。
平生不识宋广平,但识铁石肠肚珠玉之胸襟。平生不识桃与李,奇松劲柏屹立千仞之云岑。
-
汉唐之世多俊贤,才高有如横海鳣。搜索异景不得潜,骊珠一夜飞上天。
江左风流亦可怜,高谈出口如涌泉。近来诸子无足言,白鸡梦破千千年。
斯文无人世所冤,遣公出世扶其颠。遨游八极乘紫烟,绛旂丹毂驱我先。
我生嗜酒无一钱,酒酣落笔惊四筵。见公始觉心茫然,仰天大笑呼谪仙。
天风吹落云锦篇,皎如明月堕我前。寒光耿耿江底悬,鱼龙夜抱星斗眠。
-
阳乌赫赫明高穹,火云不雨天西东。
晴波渴饮千丈虹,嘉谷槁死生虻虫。
金华赵宰亦悯农,陈辞涕泣呼天公。
食天之禄因农功,视农不救宁为忠。
下人无罪天所容,愿为斯责归微躬。
-
陈兄遗我山中诗,随风落空成珠玑。
寒光绕壁夜窗紫,清声响涧山泉飞。
杜陵去后天无功,飘飘千古遗悲风。
老兔入云霄汉黑,大龙上天江海空。
知君笔有万牛力,追转风骚气无敌。
-
去年送郎别江浒,郎君上马妾在船。
湖光潋滟香旖旎,酒味冷冽花鲜妍。
今年花谢香应老,漫郎漫郎何当还。
-
空山学仙子,乘鸾烟雾湿。夜深吹洞箫,声断凤凰泣。
佳人去后不归来,寒云古路迷黄埃。当年旧事总陈迹,回首此意千古空崔嵬。
杉松弄影□仙盖,玉宇寥寥浮爽垲。洞门无锁昼不扃,云窗雪浪声澎湃。
短世茫茫赴急流,功名误我三十秋。人间俯仰竟何补,便欲对此乘虚舟。
登高探异物,梦魂皆仿佛。凛然心肺开,肝胆忽突兀。
-
久雨未便晴,昏烟翳穹昊。出门泥泞步难行,十步九折忧绝倒。
藓迹杂苔文,侵阶风不扫。由春至夏百馀朝,雨脚如麻几时了。
乐事赏心何暇论,尺薪斗粟无从讨。纵有高车可出游,湿云遮断繁华道。
杜陵野老数吞声,床床屋漏吟情恼。山翁放达不识愁,无端为尔伤怀抱。
南山豆亦荒,北屿松亦老。东园欲语花,西径忘忧草。
-
云?天民身健武,屈指今年七十五。
衰鬓凝霜暖不消,吟眸掣电明堪睹。
耳聋尚可听箫韶,舌在犹能话今古。
风标凛凛瘦如松,意气堂堂狞似虎。
生平快活不识愁,祗有攒眉作诗苦。
-
樵云老人年七十,发白双瞳黑如漆。喜唱人间快活歌,好吹酒后无声笛。
一声吹动岭上白云飞,一声吹动山巅明月出。惊醒松梢野鹤栖,唤起波心海蛟蛰。
老来湖海友朋稀,貌古形衰无气力。尽日疏斋坦腹眠,五斗浊醪时自适。
常游北墅剧欢娱,每对南山抱岑寂。张三李四懒结交,黄八赵二不相识。
自歌自舞兴怀真,独步独行神思逸。家无生产万镒金,囊蓄樵云独唱集。
-
君莫羡东邻叟,囊贮黄金动盈斗。粉白黛绿眩目前,十二金钗围座右。
袖中曲谱贵新奇,五典三坟不知有。往来冠盖尽英豪,骏马金鞍结良友。
天公未必长尔私,有限欢娱岂能久。华堂歘忽变荒丘,落日牛羊乱驰走。
羡君莫笑西家翁,身长七尺眉颊丰。闭门不肯学干谒,半世不识王与公。
无心去较蝇头利,有口懒谈麟阁功。茅屋颓垣常漏月,麻衣短袂不蔽风。
-
杖藜扶我登九龙,轻鞋短袂随天风。九龙飞去几千载,云闲松老青山空。
孝标先生骨应朽,清名与山同始终。荒烟衰草迷古洞,唯有皎皎栖清枫。
酒边半醉弄明月,月光忽落杯酒中。举杯欢笑和月吸,清光散入胸次,照我突兀礌磈之孤衷。
平生所蕴刚毅气,洞然明白无隐容。信知古人嗜好不在酒,爱其果能助发英锐之志,酝酿曲糵之奇功。
兴怀不尽下山去,明月又在天南东。
-
北山山色青更青,堆蓝积翠开画屏。浮生突兀百千丈,驾梁峙石劳六丁。
自从太极既判混沌死,天开地辟知几龄。东西横亘一万里,远迎岱岳连沧溟。
晨昏碍日遮月星,往往不雨轰雷霆。荒烟霾雾虎豹隐,深渊大泽龙蛇腥。
幽花野草不识名,天风时送芳树馨。风云变态皆可玩,烟光岚影浮虚棂。
有如佳人在空谷,体貌闲冶尤娉婷。人间岁月不复记,祗随寒燠观尧蓂。
-
木翳兮林深,境幽兮径平。峰高兮月小,涧古兮泉清。
雾氤氲兮图形,水飕飗兮琴声。春欲暮兮乌啼花落。
秋将至兮鹤唳猿鸣。膏吾车兮整吾驾,将有事兮林坰。
爰发爰启,载兴载征。访仙人兮琳宫扣释子之玄扃。
高揖浮邱远邀广成。拾丹田之瑶草,采翠巘之琼英。
-
君不见南山叟,一室容身小如斗。闭门僵卧学袁安,雪打风吹懒开口。
又不见牛马走,短布单衣寒露肘。长途汨没笑李斯,咸阳市上牵黄狗。
男儿壮志要似渭川云梦竹,不染尘埃出林麓。又似苍颜劲节松,偃蹇孤高立岩谷。
雪中矫矫舞游龙,霜里涓涓濯寒玉。春和长有拂云青,岁寒岂减昂霄绿。
野人旷荡无所归,居无华屋膳无肉。胸涵胆气欲食牛,世乏才能耻干禄。
-
八月望夕天大晴,纤埃散去河汉清。长空皎洁净如洗,四顾寥阒秋无声。
少焉皓月生沧溟,吴牛乍见喘且惊。连宵阴晦不见月,今夜见月倍称情。
寒芒直射斗牛窟,满庭冰雪银水晶。低徊弄色茅屋上,照我慷慨平生诚。
乾坤虚廓照万古,再一万古光愈明。从兹高照万万古,毫发可容无遁形。
老翁今年七十一,固当与月同亏盈。月能烛幽鉴下土,人能拨乱至太平。
-
围棋白日静,举袖清风吹。
神机众未识,妙著时出奇。
我老天宇内,白雪凝须眉。
坐阅几输赢,历观迭兴衰。
古今豪杰辈,谋略正类棋。
-
举酒春风前,勿讶衰颜红。
藉兹曲糵媒,成彼酝酿功。
顿使铁石肠,化为欢悦容。
喜色浮须眉,和气填心胸。
浩浩六合间,广扇淳厚风。
-
长啸白云峰,声清方夜永。
海月忽飞来,光照千岩静。
松林奏瑶琴,山泉漱金井。
下与人世违,上接星辰近。
凉露洗心源,天风吹鬓影。
-
朗吟黄叶寺,落日长林密。
天花拂衣香,露草沾屦湿。
深烟销奇峰,闲云裹危石。
金钟透太清,玉磬穿虚碧。
境胜龙象游,夜静虎狼出。
-
登楼数去鸿,目断江山异。
帛书望不来,愁杀深闺女。
遗音堕寒空,疏影澄秋水。
凄凉关陇云,惨澹潇湘雨。
飞鸣万里馀,为此稻粱计。
[元]
1296 年 ~ ?
叶颙的诗文全集
共 572 诗文