-
已自伤余烬,何劳厨传灾!
早应防厝火,空复冀燃灰。
鼎俎浑轻掷,盘盂且尽隤。
明朝添菜色,那得爨烟开!
-
奔北谁能殿,图南我亦迷;
翻令百步笑,未得一枝栖。
孤岛摇烽燧,登坛恃鼓鼙。
风云蹉跌后,无计展霜蹄!
-
本以扬旌去,胡为弃甲旋!
名城空绣错,故老尽株连。
百折终何补,千秋倘复怜!
亦知收烬易,萧索愧金钱。
-
痛定悲畴昔,江皋望阵云。
飞熊先失律,骑虎竟孤军。
卤莽焚舟计,虺隤汗马勋。
至今频扼腕,野哭不堪闻!
-
落魄须眉在,招魂部曲稀。
生还非众望,死战有谁归!
蹈险身谋拙,包羞心事违。
江东父老见,一一问重围。
-
仆贞良不易,旅琐更为难。
已任辞鞲去,还同恋栈看。
敝帷原有待,堕履未应拚;
自是无银鹿,犹胜形影单。
-
荒坟三尺土,宿草几经秋!
鬼亦离乡贱,人胡渡海游?
鹿场残炤淡,蚁垤野花幽。
不用山阳笛,凄然泪自流。
-
寻常悲旅况,可复杂秋声?
砧杵千家梦,莼菰八月情。
寒螀啼露重,健鹘喜霜清。
始识乘除理,玄心了不争。
-
不解因人热,新凉忽起予。
单衫轻自好,双鬓落应疏。
冷暖秋中节,升沈觉后虚。
九州多怪事,无复问堪舆。
-
风雨添新涨,荒洲几尺潮;
场禾悲滞穗,渚荻响丛条。
茅舍炊烟淡,蓬窗暝色骄。
秋飙毋乃妒,未敢说摩霄。
-
天方尊肃气,人已苦兵声。
高枕真无事,扁舟似有情。
静同仁者寿,隘得圣之清。
遣放应如此,毋劳造物争!
-
屈指金行半,流光不我予!
鲈腮味信美,雁足耗全疏。
客散黄金尽,兵饥白粲虚。
只愁绵力弱,何以慰皇舆!
-
秋色来何许,沧江对晚潮。
宜人偏淡荡,似我总萧条。
隼翮凭谁健?
狼心尚尔骄。
也知云意薄,聊自拟丹霄。
-
故园春意满,花枝解照人。
驮笙还出郭,烧笋或呼邻。
此事真无价,吾行未有津。
繁华岂不爱,天步属艰辛!
-
家计深行恻,朱颜亦固穷;
渐来应化石,遮莫但飞蓬!
寄托诚交道,支持仗女工。
可怜织箔手,不得到从戎!
-
尺牍胡然至,寒温不自通;
殷勤报阃外,辛苦叹闺中。
铛釜原兼绝,机梭亦屡空。
鹿车谁共挽,羞杀是梁鸿!
-
国难驱人出,家倾待子归;
可能磨墨盾,其奈冷斑衣!
金革三年泪,冰霜寸草晖。
发肤虽不毁,犹恨故园非。
-
晓起看双鬓,衰容变二毛;
须眉长自照,筋骨总徒劳!
物态离情换,年华苦节销。
自怜蒲柳质,秋意蚤萧骚!
-
炎凉虽世态,不信在同舟。
自去梁间燕,真同水上鸥。
婢原无赤脚,仆已鲜苍头。
亭午炊烟绝,何能免百忧!
-
唐室当中叶,君家有右丞;
雄文堪讨贼,苦节亦为僧。
踪迹今相似,遭逢古未曾。
会须负日月,沧海见鳣升!
[明]
1620 年 ~ 1664 年
张煌言的诗文全集
共 511 诗文