-
行矣何梁别,翻为送陇西。
胡天应误雁,汉地孰亡羝?
冰雪危孤胆,风云怯四蹄。
玉关虽咫尺,敢复望芝泥!
-
不信炎灵断,还留七尺身;
吹笳悲自壮,击筑和谁亲?
故主呼迎莒,遗民泣避秦。
所愁惟甲脆,徙倚倍沾巾!
-
瓯水秋堪掬,频来五两轻。
岂知魏胜垒,欲化李陵城。
苦口吾同泽,甘心彼丧名。
张陈千古恨,谁更负今盟!
-
寒暄原物候,忽忽且扬舲;
岁月偏如鹘,乾坤总似萍。
江声浮碧落,海气混玄冥。
笑问银河上,曾无犯客星?
-
九日素秋晴,霜容淡倍明。
香孤知菊傲,寒逼觉衣轻。
萧瑟茱萸佩,踌躇鸿雁声!
不愁吹帽落,华发故多情。
-
淫威何太甚,原外鹡鸰鸣。
空拟班昭疏,甘成聂政名!
肝埋有处士,肠断是零丁。
遥识江胥路,霜飞独满城。
-
孤竹行吟后,家无四壁存。
更闻宗欲坠,不但族先燔。
蹭蹬孤臣节,踉跄孝子魂。
愿为双白鹤,飞去叩天阍。
-
家破原因我,何堪玉并焚;
亢宗空有子,函夏已无君。
左衽兴亡决,南冠生死分。
拊棺犹未得,挥泪结玄云。
-
仇国言终验,衰门祚亦危。
痛心惟骨肉,耄及受参夷。
白首青枫暗,黄肠广柳迟。
百端交集处,能不碎心脾!
-
初闻购孺子,何幸脱芦中!
执手哀吾姊,囊头并若翁。
死生尽一别,忠孝已双穷!
凄绝青山外,鹃啼血倍红。
-
文山不柴市,故里一黄冠;
此意谁非屈,何人可自宽?
羽微谁石饮,舌在任刀餐。
今古纲常事,因吾好细弹。
-
曾闻古侠士,相送白衣冠。
生死关原重,兴亡案肯宽!
空思供橐膳,谁识报壶餐!
羞杀无鱼铗,从今莫浪弹!
-
洒血今何地,红殷罟汉冠。
云台图画杳,雪窖梦魂宽。
岂望黄羊乳,无劳白鹿餐。
广陵有绝操,琴碎不堪弹!
-
乾坤竟如此,刺眼尽猴冠。
射昴天方醉,骑箕地较宽。
难中惭馆榖,梦里忆堂餐。
一笑甘兵解,何曾有泪弹!
-
救世嗟无具,为僧亦自嘉。
只愁新旧雨,总属暮朝霞。
枫落江烟淡,梅横溪月斜。
何时双舄下,相对饭胡麻!
-
何处纤鳞至,琼云落满函?
虎溪闻卓锡,鹭岛忆归帆。
诗律随人老,禅锋已不凡;
惭予尘梦在,兀兀趁征衫。
-
投老犹垂橐,忘归未拂衣。
江山双泪迸,家国寸心违。
作客悲王粲,为郎忆紫薇。
入林还怅望,吾道已全非!
-
萧瑟干戈事,浮踪已似萍。
半床留破席,一室欠疏棂。
霜月窥人白,渔灯入夜青。
天涯知己在,犹自叹零丁!
-
恨别还如昔,忧危较独多。
孤槎偏局蹐,故节已蹉跎。
羽翼犹吾否?
须眉奈尔何!
南阳雄虽在,努力向滹沱!
-
益部今何似,孤悬一使星。
满思匡汉室,虚拟乞秦庭。
鹤立孤臣泪,龙潜旧主灵。
倡予还和汝,天梦倘然醒。
[明]
1620 年 ~ 1664 年
张煌言的诗文全集
共 511 诗文