-
新涨欲平堤,漾轻烟、目断遥天连碧。
嫩柳影沉黄,青御草、初酿一湖春色。
前山微雨,朝来试探疑添尺。
泛泛人如天上坐,浅压画船无力。
晴催一镜光开,任车争马骤,飞尘不入。
-
天下之大胡忧贫,徒然奇策劳计臣。
老农芹曝尚可献,力田务本胡不陈。
古闻明王贱金玉,霸者得之还贵粟。
但令山海无田荒,自然府库恒财足。
此言虽好仍甚平,千年筑舍多不成。
-
王师何桓桓,控弦十万馀。
鼓角鸣其前,大纛当中居。
辎车拥后来,弩戟夹道趋。
鍪甲耀黄金,其间错明珠。
下有红韎韐,上有青锦褕。
-
丈夫不得志,飘泊如埃尘。
经营在朝夕,恻恻多苦辛。
四海满寥廓,无处投一身。
英雄死已尽,举眼悲斯人。
凤凰集高冈,鹰鹯无相亲。
-
黄葛施中谷,离离絺绤姿。
劳心日采绩,终然不成丝。
良人日南去,音信无还期。
又闻事西北,负羽从驱驰。
妾欲寄音去,展转中心悲。
-
言从田家游,居止得淳朴。
园林宿雨滋,积草深书屋。
著屐看新晴,披襟羡幽独。
人影淡斜阳,禽声冷脩竹。
-
落日残雨馀,林树半昏黑。
南山白云闲,淡然见秋色。
冷风何凄凄,微微野烟息。
归巢鸟更鸣,当户虫还织。
惆怅独坐时,悠悠思何极。
-
人行山上高,天在山中小。
圆晖易沉夜,初阳迟报晓。
马走山树巅,飞鸟出其下。
云连深洞迷,石缺危桥架。
七盘非险途,三秋足清景。
-
所思竟惆怅,夜寒风雪深。
嗟君重离隔,感此孤旷心。
将以路云远,幽梦能见寻。
翩然发清兴,为我弹鸣琴。
柴门宛如昔,相送在南林。
-
夕阳送君去,浩歌成独还。
君来山窗下,竹石如我闲。
众鸟自栖息,月明溪水间。
柴门复谁待,呼童方闭关。
-
抱病身独闲,起行日云晏。
萧条空林中,靡靡秋雨遍。
残叶踏饥禽,荒村吠寒犬。
虚室静琴书,闲阶冷苔藓。
欲愁生计疏,还嗟世情浅。
-
咸阳一炬不胜愁,寂寞荒基渭水流。
尽解骄淫看覆辙,不知何代又迷楼。
-
禾黍高低陇亩荒,行人犹说旧阿房。
繁华一代同销歇,不见于今有未央。
-
血染罗衣恨未终,犹留芳冢泣寒风。
试看青草千年后,犹带啼痕一半红。
-
岁度西风雨未晴,扁舟徐动暮潮平。
不知旅客情何似,夜半寒江听雁声。
-
閒来每欲寻春去,惆怅东风已后时。
只有啼鹦不相笑,依然飞上落花枝。
-
灯影凄然照客杯,黄昏醉罢漏频催。
故乡南去三千里,不信如何梦到来。
-
阑干十二曲,日夕倚长思。
只有罗衣伴,秋风是旧时。
-
光阴自徘徊,迢遥与愁接。
照见西林秋,疏疏落寒叶。
-
独鸟鸣南园,晓来雨初息。
空庭生秋阴,莓苔长寒色。
[明]
1607 年 ~ 1693 年
王庭的诗文全集
共 313 诗文