-
孔方何丑类,昔人誉为兄。
或亦名之奴,差似称厥情。
仍为奴中贼,残狡恣纵横。
渠能离至戚,因之失良朋。
渠去凋人颜,渠来躁人膺。
-
苏卿处漠北,突厥为比邻。
毡雪为食饮,不忘君亲伦。
晨起整衣冠,仁礼向具陈。
初陈嬉以讶,再陈怒以嗔。
侏㒧生相习,华言袖不闻。
-
有斐谁氏子,楚楚青春姿。
藐藐予云圣,施施我既知。
日入坐叹息,支言良自嗤。
世季匪旦暮,皇皇乎何为。
三秋月中桂,一芥尘上枝。
-
昨晨一齿落,今晨目茫茫。
两体似共期,衰岁行相将。
胡不当壮盛,勉学如不遑。
此君否大嚼,落齿应未妨。
目茫阻诵读,何以睹虞唐。
-
中宵忘在病,披衣睇月辉。
铮铮匣中铁,寒光交青帏。
鲸鲵百丈强,盍往奋一挥。
否否且宁卧,意广百年微。
-
瓶罂罕储粟,谬怀挥千金。
蓬门有贫客,原田乏澍霖。
带钩固无几,解以酬知音。
秋气正萧瑟,勿厌杯中斟。
-
草根共木皮,藉以延岁年。
疢疾应由我,修短固在天。
便欲御风去,其如至情牵。
留往总不易,寒风凄枕边。
韦编苦难读,平生愧众愆。
-
桃花殊绰约,举俗艳其芳。
弥空连锦幄,落地纷红妆。
誉口若市沸,恋赏奔如狂。
孤竹生涧畔,掉臂一何凉。
为语涧畔竹,韶丽堪相将。
-
昊天制厥命,万类共相俟。
命之贵绾组,命之贱秉耜。
命之厌膏粱,命之乏糠秕。
命之健超乘,命之惫床笫。
命之为彭叟,命之为殇子。
-
昔闻头象天,无乃非骨肉。
我生发未燥,郑重忻修沐。
郑重固郑重,小帽如冠玉。
乌纱贵且荣,乃至忘初服。
我首生于天,可黝亦可华。
-
臣工壅主泽,万姓苦如焚。
怨气干天怒,重罚夺良臣。
譬如家有谴,贤子应邅迍。
有士颈如雪,一朝系黑组。
一组活万人,巨珰亦去楚。
-
喜夷怒则蹠,人蹠我则夷。
肉糜吾胡饱,羹藜尔岂饥。
甘可使为苦,妍可使为媸。
味不主于口,色非目所司。
有物盘其间,强横踰穷奇。
-
维皇建有极,日月丽霄汉。
借问极云何,至善谁容畔。
此善来自天,大宝逾琼瓘。
主之为师模,阐之为性案。
为之圣者徒,积之庆可断。
-
自白自黄还自红,赏不加喜折不恫。
若教著意才倾日,花若能言应笑侬。
-
轻黄不似首春时,果是青青但此枝。
欲识花无与花有,且言春去竟何之。
-
年年作客客华堂,归燕殷勤话暖凉。
飞过回廊还对语,主人何事鬓成霜。
-
万里都门春复春,雕梁燕垒又更新。
呢喃相向如相讶,不是燕人是晋人。
-
偶因月上横疏影,不为霜来发劲枝。
休把贞操漫相拟,还须些个自然时。
-
尘世繁劳不上肩,山中长夏日如年。
千秋未了遗编在,且喜蝇头也会看。
-
利锁名缰久若遗,无端犹尔浪猜疑。
而今想在相抛却,正是茅檐稳睡时。
[明]
1558 年 ~ 1634 年
曹于汴的诗文全集
共 387 诗文