-
试圆石上再生身,啸月吟风性益真。
解脱莲花祛梦幻,忽惊野马逐埃尘。
双峰莫遂幽栖志,一钵谁为嫡嗣人。
便恐丛林无正脉,为君一哭涕横陈。
-
经春日日卧空庐,门巷萧条长者车。
一卷时看王湛《易》,数行慵寄子公书。
风光少得如人意,颜面从教与世疏。
闻健不来花下醉,明年花发定何如。
-
道行不得且栖迟,一唯谁传鲁仲尼。
瑞世不求麟凤质,急难空赋鹡鸰诗。
玉堂金马知何处,白石清泉有素期。
但使平生忠义在,乐天知命复奚疑。
-
矫矫夫君,由义居仁。
风姿飘然,野鹤孤云。
古有逸士,今具其真。
四海鼎沸,克全厥身。
我知天意,未丧斯文。
-
玄冥司候,百卉俱衰。
此花独秀,于江之眉。
傲雪淩霜,冰清玉洁。
孤根盘石,冻柯浸月。
意彼寒雀,婉娈相依。
-
饱食终日,无所用心。
方寸之微,万虑来侵。
外物为诱,内即慆淫。
醉生梦死,桎梏亦深。
夜气不足,弗违兽禽。
-
人与寒林共瘦,山和老眼俱青。琤然一叶不须惊。叶本无心入听。
气爽云天改色,潦收烟水无声。夕阳洲外井禽鸣。涵泳一江秋影。
-
爱酒渊明,无钱休对黄花语。一杯谁举。寂寞空归去。
屋上青山,山上行云度。悠然处。是中真趣。欲写还无句。
-
五福几人全。我见君侯得处偏。素著蔼然乡曲誉,喧传。尽道新官似旧官。
五裤复歌廉。竹马儿童更可怜。万室春风和气里,鸣弦。好似今年胜去年。
-
鶗鴂一声春已晓。胡蝶双飞,暖日明花草。花底笙歌犹未了。流莺又复催春老。
早是残红枝上少。飞絮无情,更把人相恼。老桧独含冰雪操。春来悄莫人知道。
-
望月婆罗门引癸卯元宵与诸君各赋词以为乐寂寞山村无可道者因述其昔年京华所见以望月婆罗门引歌之酒酣击节将有堕开元之泪者
凤城春好,玉箫金管恣游盘。梅妆犹怯轻寒。一曲清平妙舞,掌上看回鸾。渐霓裳欲遍,翠敛春山。
良宵易残。歌别鹤、惜馀欢。眼底浮华自满,尘浣吟鞍。瘴半私酒,若真是、京东夫子斑。身幸健、敢复求安。
-
天高秋气初清,姑山汾水增明秀。黄花红叶,输香泛滟,恰过重九。细捻金蕤,旋题新句,满斟芳酒。况人生自有,安排去处,须富贵、何时有。
休说山中宰相,也不效、斜川五柳。锄犁自把,山田耕罢,双牛随后。经史传家,儿孙满眼,渐能承受。待与君坐阅,庄椿岁月,作皤然叟。
-
道人活计,本清虚挂壁,素琴而已。底事中心尝悁悁,不足一人之毁。人果何尤,天无可怨,政欲求诸己。愧生于内,赧然其颡流泚。
圣道不远于人,步趋进退,谁复能违此。好把藩篱多剖却,看取成蹊桃李。笃敬忠诚,尚行蛮貊,岂不行州里。三薰三沐,为君准拟沈水。
-
五柳成阴,三径晚、宦游无味。还自叹、迎门笑语,久须童稚。归去来兮尊有酒,素琴解写无弦趣。醉时眠、推手遣君归,吾休矣。
富与贵,非吾事。贫与贱,宁吾累。步东篱遐想,昔人高致。霜菊盈丛还可采,南山依旧横空翠。但悠悠、一点会心时,君须记。
-
满江红·遁庵主人植菊阶下秋雨既盛草莱芜没殆不可见江空岁晚霜馀草腐而吾菊始发数花生意凄然似诉余以不遇感而赋之因李生湛然归寄菊轩弟
雨后荒园,群卉尽、律残无射。疏篱下、此花能保,英英鲜质。盈把足娱陶令意,夕餐谁似三闾洁。到而今、狼藉委苍苔,无人惜。
堂上客,头空白。都无语,怀畴昔。恨因循过了,重阳佳节。飒飒凉风吹汝急,汝身孤特应难立。漫临风、三嗅绕芳丛,歌还泣。
-
欲把长绳,维白日、暂留春住。亲友面、一回相见,一回非旧。扰扰胶胶尘世事,不如人意十常九。向斜阳、无语倚危楼,空搔首。
活国手,谈天口。都付与,尊中酒。这情怀又是,去年时候。风外纷纷飞絮乱,柳边湛湛长江去。问老来、还有几多愁,愁如许。
-
春色三分,犹未一、元宵才过。行乐处、软红香雾,未收镫火。杨柳梢头青尚浅,梅花萼底红初破。待东风、吹绿满瀛洲,愁无那。
无一物,为君贺。歌我志,君须和。问人生底事,必须奇货。好对青山倾白堕,休嗟事业违人些。怕他时、富贵逼人来,妨高卧。
-
腊尽春来,还又是、新年入手。人共喜、丹山仙桂,一枝初秀。转首黄金都散尽,酒酣弹铗蛟龙吼。想平生、豪气尚依然,冲星斗。
红未透,花枝瘦。人不老,花依旧。老生涯正要,东山歌酒。翠壁撑空山玉立,长河泻浪风雷走。挽山河、胜概入金尊,为君寿。
-
尘满貂裘,依旧是、新丰羁客。还感慨、中年多病,惟堪眠食。方寸玉阶无地借,诗书勋业休重忆。况而今、双鬓已成丝,非畴昔。
兴废事,吾能说。今古恨,空填臆。向南风望断,五弦消息。眯眼黄尘无处避,洗天风雨来何日。待酒酣、慷慨语平生,无人识。
-
塞马南来,五陵草树无颜色。云气黯、鼓鼙声震,天穿地裂。百二山河俱失险,将军束手无筹策。渐烟尘、飞度九重城,蒙金阙。
长戈袅,飞鸟绝。原厌肉,川流血。叹人生此际,动成长别。回首玉津春色早,雕栏犹挂当时月。更西来、流水绕城根,空呜咽。
[元]
? ~ ?
段克己的诗文全集
共 236 诗文