-
生不能学万人敌,上马杀贼下草檄。又不能生成媚骨悦权贵,博取高官惧亲戚。
当此乱世百事废,俯仰一身馀愤激。三纲沦陷邪说兴,城市相逢尽夷狄。
国家何曾亏负汝,口众我寡不分析。终日昏昏但如醉,野田芳草独寻觅。
夜中无寐更奈何,油灯不明更漏寂。雨声催寒入衾底,有时误听背毛淅。
世情如夜愁夜长,况当阴雨嗟沉溺。绸缪不早室将毁,鸱鸮化作苍鹰击。
-
独客吴门道,霜寒野草凄。
天垂震泽外,山落望亭西。
倦羽几时歇,闲云不可稽。
居停今物化,回首一含悽。
-
清川带长薄,斜景落空山。
林暗归樵语,江明独鸟还。
愿求栖影处,难得此心闲。
渐见炊烟冱,萧萧芦荻湾。
-
春尽了无迹,漫然清兴殊。
林阴羃江浒,芳草上城隅。
午梦书为蘖,醉乡天与徒。
南风知我意,吹熟北村庐。
-
瑶瑟怨清夜,秋怀带雨酲。
云山逃岁月,风柝动关城。
衰俗文章贱,多闲髀肉生。
莼鲈乡梦阔,张翰有馀情。
-
问讯神仙尉,幽栖静掩关。
晓钟还近寺,春梦不离山。
高木荒鸦噪,寒窗粉蝶闲。
东风拦不住,一夜到人间。
-
如何到处便勾留,来往烟波笑白鸥。
天女传呼大弟子,醉乡崇拜小诸侯。
采芳山郭疏钟晚,觅句湖亭野草秋。
为语君描焚笔砚,莫将才思挂闲愁。
-
皎皎云闲月,依依墟里烟。
何幽不可烛,惟酒与长年。
在目皓已洁,任情无所先。
山阳归下国,晨夕看山川。
-
破晓出城郭,阴阴生薄晖。
林烟轻沐发,草露暗侵衣。
身并闲云懒,心和独雁飞。
笛渔遗业在,莫遣素书稀。
-
灯落元宵市,酒阑江上楼。
好风扶霁月,飞上树梢头。
气向闲中静,香从澹处求。
何年寄江北,夜夜梦西洲。
-
骄阳苦昼接,百度患棼乱。
浩浩阴阳移,夕气始回换。
远树挂斜月,微云耿河汉。
稻粱出流萤,迥风细草岸。
澄心为相际,所得是闲散。
-
落日下层阜,夕气交庭阴。
孤蝉鸣树闲,三叹有遗音。
岂不负高洁,常恐风露侵。
林薄满清听,对此发遐心。
戛然息群籁,空山深复深。
-
春江花暖深复深,江潭双鲤沉复沉。
头上青丝易成练,芳时难买千黄金。
佳人日暮掩芳榭,梨花烟草生夕阴。
山头夜半啼杜宇,白雪摇摇化为雨。
-
撷采宋词语,楹联秀可餐。
随刀惊味改,越世见才难。
点缀皆新意,宾游敦古欢。
风流近消歇,一任等闲看。
-
杂佩交衡薄,明珠解汉滨。
灵修嗟独处,诚素未见申。
拾翠嬉游女,采芳期远人。
微吟感予弃,从倚托和神。
-
修禊兰亭会,群贤迹已陈。
风期随所遇,今昔每相尊。
兴感故山暮,畅怀流水春。
快然一俯仰,趣舍异时人。
-
浮云从长风,东西南北各自驰。人心类朝阳,倏忽阴晦安可知。
金樽美酒且为乐,焉能郁郁伤鬓丝。川中校书才望多,昔时红粉今则那。
-
人生忽若遇,离思故难任。
天地无穷极,江湖迥且深。
浮沉各异路,愿欲托遗音。
千里殊风雨,翩翩伤我心。
-
东风吹人白日低,江南花落烟草齐。
谁家女儿出城郭,弓弯忘却沾春泥。
麦苗风急春衫薄,暮寒萧瑟云鬟低。
山花含愁照归路,异日行人唱大堤。
-
望秋先自感离霜,况复凋零遍曲塘。
垂老官军羁塞檄,税愁津吏发车箱。
独留雨雪嗟行役,无复风姿动帝王。
陵谷变时词客尽,令人常忆果园坊。
[清]
? ~ ?
曹家达的诗文全集
共 1585 诗文