-
白云深处葺茅庐,退隐衡门与俗疏。
一洞晓烟留水上,满庭春露落花初。
闲看竹屿吟新月,特酌山醪读古书。
穷达尽为身外事,浩然元气乐樵渔。
-
珠翠香销鸳瓦堕,神仙曾向此中游。
青楼月色桂花冷,碧落箫声云叶愁。
杳杳蓬莱人不见,苍苍苔藓路空留。
一从凤去千年后,迢遰岐山水石秋。
-
一日不曾离此处,风吹疏牖夕云晴。
气凌霜色剑光动,吟对雪华诗韵清。
高木宿禽来远岳,古原残雨隔重城。
西斋瑶瑟自为侣,门掩半春苔藓生。
-
何时止此幽栖处,独掩衡门长绿苔。
临水静闻灵鹤语,隔原时有至人来。
五湖仙岛几年别,九转药炉深夜开。
谁识无机养真性,醉眠松石枕空杯。
-
尘室寒窗我独看,别来人事几凋残。
昼空萧寺一僧去,雪满巴山孤客寒。
落叶堕巢禽自出,苍苔封砌竹成竿。
碧云迢遰长江远,向夕苦吟归思难。
-
几到青门未立名,芳时多负故乡情。
雨馀秦苑绿芜合,春尽灞原白发生。
每见山泉长属意,终期身事在归耕。
蘋花覆水曲溪暮,独坐钓舟歌月明。
-
因思人事事无穷,几度经过感此中。
山色不移楼殿尽,石台依旧水云空。
唯馀芳草滴春露,时有残花落晚风。
杨柳覆滩清濑响,暮天沙鸟自西东。
-
峡路谁知倦此情,往来多是半年程。
孤吟洛苑逢春尽,几向秦城见月明。
高柳断烟侵岳影,古堤斜日背滩声。
东归海上有馀业,牢落田园荒草平。
-
上国相逢尘满襟,倾杯一话昔年心。
荒台共望秋山立,古寺多同雪夜吟。
风度重城宫漏尽,月明高柳禁烟深。
终期白日青云路,休感鬓毛霜雪侵。
-
西园杨柳暗惊秋,宝瑟朱弦结远愁。
霜落雁声来紫塞,月明人梦在青楼。
蕙心迢遰湘云暮,兰思萦回楚水流。
锦字织成添别恨,关河万里路悠悠。
-
巾舄同时下翠微,旧游因话事多违。
南朝古寺几僧在,西岭空林唯鸟归。
莎径晚烟凝竹坞,石池春色染苔衣。
此时相见又相别,即是关河朔雁飞。
-
音容一别近三年,往事空思意浩然。
匹马东西何处客,孤城杨柳晚来蝉。
路长草色秋山绿,川阔晴光远水连。
不见故人劳梦寐,独吟风月过南燕。
-
登原过水访相如,竹坞莎庭似故居。
空塞山当清昼晚,古槐人继绿阴馀。
休弹瑟韵伤离思,已有蝉声报夏初。
醉唱劳歌翻自叹,钓船渔浦梦难疏。
-
共惜年华未立名,路岐终日轸羁情。
青春半是往来尽,白发多因离别生。
楚岸帆开云树映,吴门月上水烟清。
东归自有故山约,花落石床苔藓平。
-
玄发辞家事远游,春风归雁一声愁。
花开忽忆故山树,月上自登临水楼。
浩浩晴原人独去,依依春草水分流。
秦川楚塞烟波隔,怨别路岐何日休。
-
闲上高楼时一望,绿芜寒野静中分。
人行直路入秦树,雁截斜阳背塞云。
渭水自流汀岛色,汉陵空长石苔纹。
秋风高柳出危叶,独听蝉声日欲曛。
-
玉辇西归已至今,古原风景自沈沈。
御沟流水长芳草,宫树落花空夕阴。
胡蝶翅翻残露滴,子规声尽野烟深。
路人不记当年事,台殿寂寥山影侵。
-
上国栖迟岁欲终,此情多寄寂寥中。
钟传半夜旅人馆,鸦叫一声疏树风。
古巷月高山色静,寒芜霜落灞原空。
今来唯问心期事,独望青云路未通。
-
浩气含真玉片辉,著书精义入玄微。
洛阳紫陌几曾醉,少室白云时一归。
松雪月高唯鹤宿,烟岚秋霁到人稀。
知君济世有长策,莫问沧浪隐钓矶。
-
疏柳高槐古巷通,月明西照上阳宫。
一声边雁塞门雪,几处远砧河汉风。
独榻闲眠移岳影,寒窗幽思度烟空。
孤吟此夕惊秋晚,落叶残花树色中。
[唐]
? ~ ?
刘沧的诗文全集
共 142 诗文