-
东郎矻立向东方,翘首朝朝候太阳。
-
西郎何事面西方?欲会东郎隔大江。
自古朋良时一遇,东郎未会恨斜阳。
(均见清汪森辑《粤西诗载》卷二二)(按:以上三诗,梁超然先生《曹邺诗注》已收入。
《文学评论丛刊》第七辑刊同人《论晚唐诗人曹邺》云:「《东郎山》、《西郎山》二诗在阳朔东、西郎山有石刻。
」)。
-
涧草疏疏萤火光,山月朗朗枫树长。
南村犊子夜声急,应是栏边新有霜。
-
一车致三毂,本图行地速。
不知驾驭难,举足成颠覆。
欺暗尚不然,欺明当自戮。
难将一人手,掩得天下目。
不见三尺坟,云阳草空绿。
-
长河冻如石,征人夜中戍。
但恐筋力尽,敢惮将军遇。
古来死未歇,白骨碍官路。
岂无一有功,可以高其墓。
亲戚牵衣泣,悲号自相顾。
-
池塘静于寺,俗事不到眼。
下马如在山,令人忽疏散。
明公有高思,到此遂长返。
乘兴挈一壶,折荷以为盏。
入竹藤似蛇,侵墙水成藓。
-
万里一孤舟,春行夏方到。
骨肉尽单羸,沈忧满怀抱。
羁孤相对泣,性命不相保。
开户山鼠惊,虫声乱秋草。
白菌缘屋生,黄蒿拥篱倒。
-
为物稍有香,心遭蠹虫啮。
平人登太行,万万车轮折。
一辞桂岭猿,九泣东门月。
年年孟春时,看花不如雪。
僻居城南隅,颜子须泣血。
-
吴宫城阙高,龙凤遥相倚。
四面铿鼓钟,中央列罗绮。
春风时一来,兰麝闻数里。
三度明月落,青娥醉不起。
江头铁剑鸣,玉座成荒垒。
-
长安孟春至,枯树花亦发。
忧人此时心,冷若松上雪。
自知才不堪,岂敢频泣血。
所痛无罪者,明时屡遭刖。
故山秋草多,一卷成古辙。
-
入门又到门,到门戟相对。
玉箫声尚远,疑似人不在。
公子厌花繁,买药栽庭内。
望远不上楼,窗中见天外。
此地日烹羊,无异我食菜。
-
西郎何事面西方,欲会东郎隔大江。
自古朋良时一遇,东郎未会恨斜阳。
-
丈夫好弓剑,行坐说金吾。喜闻有行役,结束不待车。
官田赠倡妇,留妾侍舅姑。舅姑皆已死,庭花半是芜。
中妹寻适人,生女亦嫁夫。何曾寄消息,他处却有书。
严风厉中野,女子心易孤。贫贱又相负,封侯意何如。
[唐]
816 年 ~ ?
曹邺的诗文全集
共 133 诗文