-
举世皆问人,唯师独求己。
一马无四蹄,顷刻行千里。
应笑北原上,丘坟乱如蚁。
-
我家不背水,君身不向越。
自是相忆苦,忽如经年别。
山家草木寒,石上有残雪。
美人望不见,迢迢云中月。
-
万里一孤舟,春行夏方到。
骨肉尽单羸,沈忧满怀抱。
羁孤相对泣,性命不相保。
开户山鼠惊,虫声乱秋草。
白菌缘屋生,黄蒿拥篱倒。
-
涧草疎疎萤火光,山月朗朗枫树长。
南村犊子夜声急,应是栏边新有霜。
-
池塘静于寺,俗事不到眼。
下马如在山,令人忽疎散。
明公有高思,到此遂长返。
乘兴挈一壶,折荷以为盏。
入竹藤似虵,侵墙水成藓。
-
剑外九华英,缄题下玉京。
开时微月上,碾处乱泉声。
半夜招僧至,孤吟对月烹。
碧沈霞脚碎,香泛乳花轻。
六腑睡神去,数朝诗思清。
-
长河冻如石,征人夜中戍。
但恐筋力尽,敢惮将军遇。
古来死未歇,白骨碍官路。
岂无一有功,可以高其墓。
亲戚牵衣泣,悲号自相顾。
-
悄悄月出树,东南若微霜。
愁人不成寐,五月夜亦长。
佳期杳天末,骨肉不在旁。
年华且有恨,厥体难久康。
人言力耕者,岁旱亦有粮。
-
我祖居邺地,邺人识文星。
此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。
空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。
-
嫁来未曾出,此去长别离。
父母亦有家,羞言何以归。
此日年且少,事姑常有仪。
见多自成丑,不待颜色衰。
何人不识宠,所嗟无自非。
-
一车致三毂,本图行地速。
不知驾驭难,举足成颠复。
欺暗尚不然,欺明当自戮。
难将一人手,掩得天下目。
不见三尺坟,云阳草空绿。
-
千年尧舜心,心成身已殁。
始随苍梧云,不返苍龙阙。
宫女衣不香,黄金赐白发。
留此奉天下,所以无征伐。
至今汨罗水,不葬大夫骨。
-
开目不见路,常如夜中行。
最贱不自勉,中涂与谁争。
蓬为沙所危,还向沙上生。
一年秋不熟,安得便废耕。
颜子命未达,亦遇时人轻。
-
常言爱嵩山,别妾向东京。
朝来见人说,却知在石城。
未必菖蒲花,只向石城生。
自是使君眼,见物皆有情。
麋鹿同上山,莲藕同在泥。
-
丈夫好弓剑,行坐说金吾。
喜闻有行役,结束不待车。
官田赠倡妇,留妾待舅姑。
舅姑皆已死,庭花半是芜。
中妹寻适人,生女亦嫁夫。
-
万浪东不回,昭王南征早。
龙舟没何处,独树江上老。
吾欲问水滨,宫殿已生草。
-
[夷]陵火焰灭,长平生气低。
将军临老病,赐剑咸阳西。
-
高阙碍飞?,人言是君家。
经年不归去,爱妾面上花。
妾面虽有花,妾心非女萝。
郎妻自不重,于妾欲如何。
-
邵平瓜地接吾庐,谷雨乾时手自锄。
昨日春风欺不在,就牀吹落读残书。
-
江城隔水是东洲,浑似金鳌水上浮。
万顷颓波分泻去,一洲千古砥中流。
。
[唐]
816 年 ~ ?
曹邺的诗文全集
共 133 诗文