-
步入名圃,豁然开眼,茂林修竹怡人。一湖春水,烟树渺芳津。恰值丝丝疏雨,板桥外、山势嶙峋。通幽径,回廊曲折,环带草如茵。
锦堂人住处,帘风砚水,几案无尘。更多少琴书,绕座相亲。咳唾成珠成玉,为善乐、恬淡精神。汪洋论,顺时知命,德也本乎仁。
-
今古原如此。叹浮生、飞花飘絮,随风已矣。落溷沾茵无定相,最是孤臣孽子。经患难、何曾容易。况是女身兼薄命,愧樗材、枉受虚名被。思量起,空挥涕。
古人才调诚难比。借冰丝、孤鸾一操,安排宫徵。先世文章难继绪,不过扶持培置。且免个、鹑衣粟米。教子传家惟以孝,了今生、女嫁男婚耳。承过誉,感无已。
-
冒雪冲寒,崎岖路、马蹄奔走。望不尽、远山冠玉,六花飞凑。碧瓦遥瞻心似剖,殡宫展拜浇杯酒。哭慈亲、血泪染麻衣,斑斑透。
故人意,休辜负。乡间味,甘消受。费松柴一灶,余粮半斗。好客岂拘贫与富,充饥莫论精和陋。饭王孙、粗粝菜根香,逢漂母。
-
人世诚难料。叹英雄、未完夙志,天何草草。母子孤孀无人问,谁许王孙哀告。空搔首、难舒怀抱。可也九泉能念我,掩啼痕、独向风前悼。写不尽,招魂稿。
沈忧损性成颠倒。感清天、一声霹雳,阴霾都扫。拯救生民稍援手,泛出慈航仙棹。更无尽、神光普照。虽有覆盆终解释,此生恩、拟向来生报。聊献上,陈情表。
-
低帷伏枕,重衾恋卧,疏窗清晓。蜡泪盈盈,小盎菊花香老。鸟惊树杪。问昨夜、寒添多少。起来看、阶前栏外,乱琼纷绕。嘱付双鬟莫扫。
爱天然、作就画材诗料。袖手无言,会处翻然成笑。半生潦倒。拚一醉、消除怀抱。凭谁告。托向美人芳草。
-
悠然。长天。澄渊。渺湖烟。无边。清辉灿灿兮婵娟。有美人兮飞仙。悄无言。
攘袖促鸣弦。照垂杨、素蟾影偏。羡君志在,流水高山。问君此际,心共山闲水闲。云自行而天宽,月自明而露漙。新声和且圆,轻微徐徐弹。法曲散人间。月明风静秋夜寒。
-
肃肃金闺彦。古蒲察、巍巍令族,声名久远。彤管一枝承内则。不写春愁秋怨。更不假、花针柳线。千字文章传千古,又何劳、列女纷纷传。风人旨,异堪羡。
鸥波故事今重见。几生中、双修福慧,才人淑嫒。绣虎雕龙天付与,好是骊珠一串。能使我、读之不倦。俚句勉题容附翼,忝同宗、何故相知晚。何日欲,会君面。
-
纸光墨彩,神韵如生,当日亲写。慢展遗篇,尚有暗香未化。重见古精神,恍疑是、瑶池摘下。洗铅华扫尽俗态,淡妆别样娴雅。
想当日、公余之暇,收拾名花,香绕庭榭。笔墨消闲,岂为世间声价。闭户守图书,性高尚、交游亦寡。有贤郎,继家学、篆书堪亚。
-
三春又轻过了,叹韶华似水。画阑外、几树飞花,可怜剩有残蕊。便是果成时已过,飘零艳色随风坠。听娇莺声细。凄凄似有愁思。天也无情,迅如过羽,宿雕梁燕子。尚能记、当日双栖,故巢收拾又至。暗窥人、新愁旧恨,泻珠泪、偷弹纤指。怕匆匆,花与春归,又生凉意。陈踪旧迹,闷闷愁愁,尽酿成梦寐。吹柳絮、绿绵不定,淡霭微雨,扫尽残红,落花如泪。
岂因病酒,愁宽梦窄,谁能怜取新来瘦,试春衣、顿觉身憔悴。娇香易减,翩翩蛱蝶探芳,往来海棠阴里。阶前绿满,琐琐游蜂,也惜红慕翠。怅昔日花间游憩。览胜登临,拾蕊拈花,不堪题起。萍飘浪泊,难追欢事。东风门巷春已去,恋余香,空向阑干倚。如今检点新词,为饯花魂,泪盈素纸。
-
香火岁时祭,湖水似臣心。清流不断,千年姓字列东林。未了生前遗憾,岂是先生力薄,无计破群阴。固有浩然气,天地是知音。
二百载,方寸石,竟难沈。人间万事,忧喜得失古犹今。天道好还之理,旧物完璞不损,四字抵千金。永锡子孙福,世守此规箴。
-
初晴新雨后。乍洗褪胭脂,缟衣妆就。东风倦倚,憨憨态、不管敲残更漏。
嫩寒天气,正睡稳、乌衣时候。深夜静、银烛高烧,微香暗侵襟袖。
盈盈一点芳心,占多少春光,问卿知否。红妆莫斗。
谁得似、净骨天然清瘦。神娟韵秀。雅称个、花仙为首。
还要倩、流水高山,花前慢奏。
-
寥天宗洞。鹤驾云軿众仙拱。五千文字功夫,玄珠流动。凝神接踵。不比寻常铅汞。七十年,算是游戏人间一梦。
从此谢几尘,大药存真种。炼成冰雪肌肤,驯龙调凤。道高德重。宝箓丹书亲奉。一朝归去,御万里、长风相送。
-
恼人最是西风,断肠听尽归鸿。谁把胭脂画工。者般调弄,染成芳草娇红。
-
丝丝柔蔓,层层密叶,绿锁柴门小院。朦胧残月挂林稍,早已是、牵牛开满。
一天凉露,半篱疏影,缥缈银河斜转。枉将名字列天星,任织女、相思不管。
-
黛浅鬟松,欲消无价。者般滋味因谁惹。香销风静月明时,更添一倍新愁也。
拍遍栏干,立来花下。怕春归去催花谢。待安排处费安排,旁人错解成闲话。
-
幻影浮泡,原无凭据。个中变化纷如缕。也生欢喜也生愁,其间似有通神处。
念切情真,千头万绪。相逢未准飘然去。轻如蝴蝶腻如云,寒衾不耐天明雨。
-
唐多令·十月十日,屏山姊月下使苍头遥糠一袋以饲猪,遂成小令申谢
风起又黄昏。鸦栖静不喧。拍幽窗、霜叶翻翻。把卷挑灯人未睡,酌杯酒、悄无言。
明月满前轩。天高夜色寒。有苍头、待月敲门。一袋糟糠情不浅,感君赠、养肥豚。
-
闲庭日暮。绛雪霏香,绕海棠无数。苔痕草色,自有个、人在花深深处。故烧高烛,照春睡、乌阑亲谱。衍波笺、斟酌宫商,付与双鬟低度。
红牙缓拍新声,正料峭微寒,花影当户。搓酥滴粉,还又怕、帘外柳梢莺妒。春阴乍满,却不是、听风听雨。擅风流、小样迦陵,一缕茶烟轻护。
-
满城风雨近重阳。昨夜见微霜。含苞细认玲珑叶,问佳名、色色端相。出水芙蓉玉扇,落红万点霓裳。
萧条古寺积寒芳。不论价低昂。买归自向疏篱种,伴园蔬、平占秋光。或有白衣送酒,且拼一醉花傍。
-
七条弦上写柔情。一丝丝、弹动秋声。风拍小帘栊,花阴恰有人听。芭蕉影、隔住红灯。分明是,流水高山绝调,戛玉敲冰。更幽兰制佩,腕底散芳馨。
泠泠。虚空度鸿雁,寒浦外、水净沙平。何处怨苍梧,落叶舞遍风轻。掩朱帷、拍缓弦停。夜深也,还怕纤纤素指,错点明星。默无言、恍若江上数峰青。
[清]
1799 年 ~ 1876 年
顾太清的诗文全集
共 369 诗文