-
堂堂双峰师,不受世尘污。
禅坐三十年,俯仰无愧处。
平生大事毕,欲留不可住。
适来水中沤,水行沤复聚。
适去火上烟,烟散火如故。
-
余懒日甚不作诗者二年矣闲者二三子以歌咏相乐请题于吾兄遁庵遂以岁月坐成晚命之因事感怀成五章以自遣志之所之不知其言之陋也览者将有取焉
青山如有情,向人呈偃蹇。
我本山中人,一出偶忘反。
崎岖半天下,始觉居山稳。
力极势有回,苦不费推挽。
税驾良自兹,千里岂云远。
-
余懒日甚不作诗者二年矣闲者二三子以歌咏相乐请题于吾兄遁庵遂以岁月坐成晚命之因事感怀成五章以自遣志之所之不知其言之陋也览者将有取焉
连蹇拙进宦,艰难眛理生。
一事且不免,况欲二者并。
忍穷分所安,不为世所萦。
床头一卷书,净洗胸次平。
偶逢会心人,款款话中情。
-
余懒日甚不作诗者二年矣闲者二三子以歌咏相乐请题于吾兄遁庵遂以岁月坐成晚命之因事感怀成五章以自遣志之所之不知其言之陋也览者将有取焉
晨起坐高斋,鸟啼幽寂破。
小儿具文墨,信手供日课。
既无宠辱惊,又不至寒饿。
自量亦云幸,到此能几个。
更欲希世荣,所望毋乃过。
-
余懒日甚不作诗者二年矣闲者二三子以歌咏相乐请题于吾兄遁庵遂以岁月坐成晚命之因事感怀成五章以自遣志之所之不知其言之陋也览者将有取焉
罢书掩关卧,窗牖乱清樾。
风枝惊宿鸟,扎扎畏颠越。
叶声走前庭,误听雨未歇。
不知霜巳重,但觉寒切骨。
耿耿不能寐,起坐候明发。
-
余懒日甚不作诗者二年矣闲者二三子以歌咏相乐请题于吾兄遁庵遂以岁月坐成晚命之因事感怀成五章以自遣志之所之不知其言之陋也览者将有取焉
负暄颓檐下,病骨喜新霁。
微风动天宇,木叶陨虚砌。
缅怀平生事,奔走愧非计。
投身田野闲,心迹得少憩。
时荣岂不慕,省躬自当逝。
-
蒲城董公余素不识其何如人也一日袖横轴所谓龙窝图者同仲坚来过而以诗见谒余雅不能文诗尤非所长者加之老病日久纵不避拙恶亦安能为他人摧肝肾耶渠请益坚余重违封意且念其勤姑因所见以叙之云耳
封生携客来,谒我蓬蒿里。
轩轩抗尘俗,不知谁氏子。
所主吾既贤,伊人亦云喜。
探怀出新图,一语烦举似。
蹇予不能文,三请意未已。
-
一杯瓮头春,持寿丹山客。
洗盏置客前,共坐林下石。
酒酣语益真,道合意自适。
东风吹醉眼,高兴寄空碧。
人生天地闲,迅若驹过隙。
-
两崖夹嵯峨,一水中委蛇。
是闲有高人,静与山林期。
结茅并溪石,故迹司空遗。
因人爱其山,佳处应自知。
心闲境随胜,眼静山增奇。
-
吾兄同仲坚采鹭鸶藤于午芹之东溪因咏诗见示前代诗人未尝闻赋此者此花长于田野篱落闲人视之与草芥无异是诗一出好事者将知所贵矣感叹之馀敬次其韵有与我同志继而述之不亦懿乎
微雨洒郊坰,百卉欣并育。
幽花发溪侧,闲错金珠簇。
徐看是鹭藤,香味浓可掬。
忍饥出新句,大笑负此腹。
遗落榛莽闲,采撷谁见蓄。
-
公子初离季隗时,丁宁私语两心知。
从渠岁律春秋变,一点真心死不移。
-
秋雨潇潇无限思,妄凭羽客觅环儿。
蓬莱日月非人世,不记梧桐落叶时。
-
诉尽中情为两诗,可怜谁识汉文姬。
归来已觉秋风晚,标格犹应似旧时。
-
人心自有一羲皇,说著元来更话长。
诗句堕前还忘却,坐看杯影转虚廊。
-
坐笑行吟困即眠,心游随处莫非天。
是中真意何人会,隐几蓬窗正嗒然。
-
儿自嬉游牛自眠,葛洪矶畔旧因缘。
三生石上精魂在,一梦回头又几年。
-
断烟荒草淡无姿,写入人牛自在时。
毁瓦一欢聊尔耳,不知何者是盈亏。
-
万里文姬去国时,秋霜也到岁寒枝。
归来满面黄尘暗,恐入西风马上诗。
-
陈国君臣醉宴时,可怜璧月照琼枝。
蔷薇露湿仙裳重,笑殢君王索好诗。
-
野禽背立岁寒枝,想见当年落笔时。
吮墨缀辞俱丧国,九泉笑杀李家儿。
[元]
? ~ ?
段成己的诗文全集
共 304 诗文