[明]
? ~ ?
徐熥的诗文全集
共 1660 诗文
-
共倚孤篷月似霜,夜深风露满胡床。
应知此月重圆夜,君在他乡我故乡。
-
舟过金焦日未斜,回看瓜步即天涯。
故乡虽隔三千里,得到江南似到家。
-
客路相逢叹二毛,片帆南下月轮高。
他年一枕扬州梦,满树璚花万顷涛。
-
英雄千载说喑哑,此地曾经戏五花。
只有荒台留不得,依然香火属刘家。
-
落尽天桃万树花,伤心重问旧琵琶。
平康门巷多相似,不记垂杨第几家。
-
亚父孤坟蔓草荒,行人何用叹兴亡。
汉家多少功臣骨,若个能归葬故乡。
-
公子当年然诺深,千金宝剑挂空林。
应知十字碑题后,泉路相逢无愧心。
-
高台倾尽曲池平,此地犹传薛故城。
珠履三千俱寂寞,行人空动雍门琴。
-
折柳都门路遂分,故人回首隔烟云。
不知此别千馀里,犹乞兰亭学右军。
-
寂寂山家半掩门,却怜春色满荒园。
同行不觉旗亭远,看尽桃花又一村。
-
汶水匆匆唱渭城,春风一别数年情。
知君本是飘零客,未必重逢在此生。
-
谁家翁仲卧荒坟,闻是先朝旧相君。
三百年中来往客,几人下马看碑文。
-
万树垂杨送客行,春风三月未闻莺。
上林此日方千啭,不向归人唤一声。
-
马上青山夕照明,看山应动故乡情。
虽然不及江南好,犹胜平原旷野行。
-
寂寞孤村独掩门,几家灯火近黄昏。
一般寒食梨花雨,此地听来更断魂。
-
一片东风一度新,生来不见上林春。
莫言此物无情甚,送尽天涯落魄人。
-
黄沙漠漠马骖驔,北地春光久自谙。
不用褰帷纵游目,断无山色似江南。
-
路入交河日半曛,北征车马各纷纷。
如何一片黄沙地,能胜青山与白云。
-
萧萧羸马向天涯,一片黄尘满面沙。
记得去年春雪里,白云庄上看梅花。
-
壁上题名八九春,重来疑是梦中身。
几回欲觅题名处,忘却谁家是主人。