-
雨夜访西溪,皓魄当楼皦。
清飙来远天,凉露滴前峤。
嘉会逢兹夕,良晤殆通晓。
高山侍子侧,徽音写玄妙。
丈夫贵知心,幸矣一相眺。
-
游子陟皇路,幽人啸碧林。
南北既异天,情意复铅金。
愿言奏雅歌,既翕和且耽。
巍巍山自高,洋洋水自深。
徽音发阳春,嘉宴重相寻。
-
皎皎对明月,泠泠抚孤琴。
呦呦调鹿鸣,青青怀子衿。
清声流徵羽,逸响振穷林。
神理有感通,孑然独伤心。
-
客子登征途,云山淡且好。
漫漫夜向长,冉冉秋将老。
亲戚生别离,童仆自相保。
极目天之涯,零零尽衰草。
回顾望旧乡,忧思那能道。
-
南国有佳人,遗我尺素书。
书中成锦字,文章映碧虚。
情义既洵美,德音复婉都。
回首樵云外,感此益凄且。
寥寥鹡鸰诗,君今歌是图。
-
在天有星辰,河汉为其章。
在地有山川,草木贲其芳。
诗乃人之华,蕴藉耀其光。
内外本一致,德言互显藏。
实德展无量,矢言自辉煌。
-
渺渺盛世音,终古不复起。
气格日以微,波流日以靡。
欲障此颓澜,吾侪当自励。
驰骤应千古,上下宜百世。
囊括尽诸家,包含兼六义。
-
唐亦六朝变,声口皆馀波。
济之以浑淳,沛然遂成河。
中叶李杜兴,巍然萃其英。
古风赖一回,雄才砥沧溟。
晚唐又渐靡,清声徒泠泠。
-
汉初尚淳质,文雅殊未釐。
风气颇类秦,诗歌犹甚稀。
建武招文学,词章郁以摛。
泛滥多雄赋,然而古意衰。
一十有九章,实擅汉代辉。
-
秦居列国中,其声独浑雄。
霸图虽烈烈,夏商亦遗风。
矧据关河胜,地厚气亦钟。
所以春秋末,居然并七雄。
-
国风虽离乱,时闻平淡音。
降及离骚作,哀思不可任。
驰骋不可御,纵横更莫伦。
遂为词赋祖,精华世所歆。
嗟哉铁石肠,徒寄此璆琳。
-
王风雅之亡,鄘卫风之变。
变雅多隐忧,变风多哀怨。
离乱亡国音,万世良足鉴。
岂无君子人,幽怀空永叹。
更有栖衡门,又如歌简简。
-
小雅多言政,大雅多言德。
古人信知言,昭昭存简策。
伤哉周德衰,变雅一何多。
徒写君子忧,丧乱可奈何。
-
俯仰千古馀,将诗与君评。
浑浑太古音,雄深为世经。
载赓自虞廷,五歌传夏声。
商颂既清庙,幽微入无形。
上泄天载秘,下宣文治精。
-
二月多烟三月风,山花多是满冈红。
一囊收取春光尽,付与奚奴寄大同。
-
自嗤涉世才疏薄,盘城有样雄投阁。
未老蒙恩归去来,绿竹红蕖引清勺。
-
插秧儿女春衫薄,远望官人齐手阁。
芝山莫更往东行,潮水涨溪妨午勺。
-
翠微村远云容薄,肩舆渺渺孤山阁。
山翁打猎晚归来,野味纵横倾大勺。
-
千山过雨春寒薄,梅花吹落秋枫阁。
半仙来往几多时,相思树底鸬鹚勺。
-
烂熳芳园燕子忙,为愁春事已将相。
三旬积雪初晴霁,乱把香坭上画梁。
[明]
? ~ ?
霍与瑕的诗文全集
共 753 诗文