-
烟水萦归艇。剩萧萧、秋畦夕照,菊松三径。愁听念家山唱破,清泪明珠比莹。借笔墨、闲情聊骋。绘出凄凉花鸟意,软红尘、不点生绡净。脂粉断,倍幽靓。
宣和旧谱重思省。问当年、南朝烟月,雪泥鸿影。竹笑轩中春去久,一点佛灯低映。又收拾、笔床严整。展卷风流如可接,想鸥波、小梦同鸥醒。写不尽,韶光冷。
-
欺月清寒,助人艳冶。最宜画阁藏春夜。怯风翠袖要深遮,惜花金剪休轻下。
刻向诗围,烧来酒社。隔帘摇影红初灺。生憎双泪对侬抛,可怜馀焰凭谁借。
-
贴遍玉阶前。秀比双鬟色更鲜。认是烟丝吹不断,缠绵。肯学馀霞散碧天。
弱步不胜怜。误向秋阴拾碎钿。为嘱采篮人仔细,裙边。些小根苗正自牵。
-
盆梅才放暗香凝,檐竹萧萧拂瓦棱。
手欲拈毫先熨火,鬟供煮茗预敲冰。
高低玉宇诸天现,缥缈红楼一晌凭。
耐取清寒还夜坐,书签丛里艳孤灯。
-
纸阁梅花寒不冻。身坐花前,香在心头动。碎却炉熏无可用。几枝艳雪春人拥。
语笑移时杯茗共。烛外霜钟,又把昏黄送。今夜馀情应入梦。天高月瘦诗魂纵。
-
一灯红剩残花滴。觉帐底、浓寒袭。倚枕听时声响寂。钟儿敲毕。鸡儿啼歇。窗影依然黑。
此时小梦刚收拾。又几许、闲愁积。耐得绣衾频转侧。悽悽恻恻。思思忆忆。误了东方白。
-
水外堤边春影瘦。依稀似梦和情逗。正是高楼帘卷候。斜阳漏。半窗晴雪纹纱透。
撇却锈茵温又厚。迎风只爱天涯走。化作浮萍缘亦偶。心知否。一池春水刚吹皱。
-
云拂衣轻,风梳鬓薄,香来古佛龛中。清寒一片,■檀和气交融。此地谁横铁笛,寻春唤醒玉虬龙。闲凝伫,四围冷翠,裹住芳丛。
是画是诗是梦,恰凭栏闲想,雪意朦胧。罗浮世界,前身蝴蝶曾逢。归鸟不知倦去,夕阳斜贮一山空。飞楼峭,众峰争赴,袖底玲珑。
-
料佛飞轻易,心许凡人。多则为、种前因。向妙莲花座,顶礼功深。还不若,方寸地,自家寻。
无佛处,佛才真。此中空洞即檀林。把至情坚铸,不坏金身。毋退志,休亵念,莫分心。
-
山川劫尘。繁华梦醒。金闺何限伤情。■东皋数楹。
兰姿蕙心。毫仙墨灵。休嗟旧业飘零。化烟云自新。
-
长天绿泻蟾波湿。捣衣声里秋无迹。双影玉骈肩。苔阶划袜莲。
幽怀延好梦。隔著巫云重。生未识湘皋。心知是二姚。
-
东风吹得梨云老。苔茵几尺埋香草。胡蝶梦无踪。残妆不肯浓。
看他双燕子。怜惜还如此。衔得一星星。无非是好春。
-
一番花信千回梦。没个些儿闲空。早起帘钩未控。已有禽声弄。
开奁只觉眉山重。扫杀宣毫无用。几片花飞不动。爱残春断送。
-
天影濛濛春色淡,香雾隔花浮。碧纱半展红栏掩,恰新妆、人倦高楼。初暖仍寒,微晴尚晦,如梦还愁。
轻风暗飏帘钩。烟篆结香篝。有时三点两点似雨,吹来撩乱两眸。怜绝海棠含醉,丝丝镇自垂头。
-
取次花香过槛前。半钩帘。绣裙吹动褶痕鲜。暗相怜。
蝴蝶双双栖不定,草如烟。轻寒掠梦破朝眠。嫩晴天。
-
凉云悄度花阴碧。月钩勾起相思夕。卷上水明帘。惊回蝶梦纤。
玉阶闲立定。未觉弓鞋冷。生怕好风来。罗衣被揭开。
[清]
? ~ ?
屈秉筠的诗文全集
共 16 诗文