-
竹笋才生黄犊角,蕨芽初放小儿拳。
试寻野菜和香饭,便是黄州二月天。
-
赤壁临江渚,黄泥锁暮云。
至今传二赋,不复说三分。
名士惟诸葛,英雄独使君。
今朝怀古地,把酒对斜曛。
-
盆鱼窗草真儒意,茗碗炉香静者心。
-
百岁春光有限,一年几度花红。
及时笑傲趁东风。
正好鞦韆轻送。
无奈人生易老,又当零雨其濛。
清明寒食总成空。
-
终日阴云霢霂,空过上已踏青。
残红片片满长亭。
两岸浮萍靡定。
莺报春归谁送,游人独叹飘零。
五更杜宇更难听。
-
晓风吹破屋,春将暮、声碎滴檐头。
见雾绕千村,珠开万树,衔泥燕子,带湿归楼。
心欢喜、点来翻麦浪,响过彻溪流。
茅屋闭门,青山洗漱,牧童几个,戴笠骑牛。
停云时午后,凝眸望、满目绣错田畴。
-
楚天和霭,忽风狂云黯,霎时雨泄。
溅入篷窗喷碎玉,湿透竹穹珠滴。
鼍怒龙吟,雷轰电掣,永夜无休歇。
挑灯倚枕,危樯只恐吹揭。
待旦爽气微开,枝头梅子,闹似金丸击。
-
脱却蛮烟,奔离蜀道,三年又到光黄。
生来命薄,才力比谁强。
眼见此身已老,消磨了、多少疏狂。
百年里,有几人,跳出傀儡逢场。
思量还故里,箪瓢陋巷,澹泊何妨。
-
赤壁莺啼岸柳。
岐镇雨肥园韭。
忆别若为情,且看燕飞红瘦。
回首。
回首。
-
岁暮容颜非旧。
食少形骸消瘦。
睡起不胜愁,频叫苍头斟酒。
斟酒。
斟酒。
-
黄昏独自听乌啼。
芳草楼前渐满堤。
寄语王孙莫意迷。
蚤须归。
花影将斜月欲西。
-
心最慈,刃最毒。
心上如何放把刀,做来忍字有含蓄。
这把刀,按不定,钻出头来丧身命。
这把刀,按得下,任他凶险也不怕。
只要时时忍在胸,自然利刃都无锋。
-
皇帝二十一载秋,海宇乂安平寇孽。
江南连岁困兵荒,喜今丰稔民乐业。
我适奉命制两江,亿万生灵如保赤。
念尔吴风尚奢靡,罔知爱养与节啬。
乍遇水旱多逃亡,满目鸠形叹羸瘠。
-
今夕是何夕,明晨又一年。
三冬无再雪,万户有孤烟。
爆竹谁家响,盆花几处鲜。
早朝齐拜舞,谁上嘒星篇。
灶冷畴为祀,井寒空自涟。
-
新春指日过,游子整归鞭。
舞綵期非远,雁行共一天。
老夫惟自苦,形影谁为怜。
升斗羁难去,妻孥情共牵。
况经饥馑日,触目谁仔肩。
-
四壁音容惨,忽焉思故乡。
老妻知岁事,料得一家忙。
谁念居官者,只身惟雪霜。
幸儿伴我侧,谈笑且开觞。
只恐倚门望,凄然憾夜长。
-
政馀空闭目,灯烛忽辉光。
香瓣通三界,人天依粉墙。
朦胧试一看,恻恻使心伤。
-
除夕三十日,江黄万象新。
阴云天地暖,细雨柳梅春。
咫尺瞻龙座,劬劳自小臣。
壶浆难济众,扫榻且迎宾。
爆竹几家响,椒盘生㡳尘。
-
鸡鸣起茅店,晨路渐熹微。
东北朝天子,周驰望帝畿。
只身走古道,何必云锦飞。
朔风吹栗冽,霰粒洒征衣。
两耳兜入帽,两腮削故肥。
-
闭门且避事,省尔穷民钱。
莫憾居官懒,妻孥望尔还。
仓中无一粒,比日断晨烟。
侬自甘心饿,娇儿两泪涟。
肝肠痛碎绝,中夜不能眠。
[清]
1638 年 ~ 1700 年
于成龙的诗文全集
共 85 诗文