-
凉气逼秋深,哀吟续苦吟。
空山辞世累,枯木寄禅心。
屈子知何怨,巫姬不可寻。
高峰横笛处,萝叶自阴阴。
-
空山风夜起,众籁战虚声。
大气自摩荡,我怀相拒迎。
难呼群梦觉,谁使不平鸣?
独立探元化,苍云满太清。
-
钟响破群冥,凌寒倚晓亭。
冰华浮旭白,天色带霜青。
物敛气归肃,人劳梦易醒。
我愁歌黄竹,潭上老龙听。
-
雨馀万山绿,一客立危矶。
乱水争河入,归云捲叶飞。
残荷飘欲尽,独鸟去安依?
相对默无语,凉风吹袷衣。
-
病如秋善动,不寐倚寒屏。
落叶风多少,难为此夜听。
月光窥户白,雨气入灯青。
苦况知何限,相怜我独醒。
-
山雨作秋气,虚堂生暮凉。
檐竹静摇翠,水花微有香。
心随云共定,机与鹭相忘。
坐久闻清磬,疏灯寂夜光。
-
断彴卧平波,夜深时一过。
草荒知地僻,坐久觉凉多。
风细荡鸥语,月明闻棹歌。
樊川当此夕,秋思复如何?
-
别汝始今日,樽深泪与深。
出关皆鸟路,击筑有猿音。
江阔潮将满,天空思易沈。
一帆风雨去,我欲废瑶琴。
-
飞絮揽春鹃,明山拍暗川。
小裁芳树曲,远寄大江船。
想复逢筝侣,因谁滞酒缘。
夕阳帘卷尽,翘望极苍烟。
-
占晴凭老鹊,晓起拂苍苔。
一蝶过墙去,飞花扑帽来。
閒踪须屐寄,静想与琴猜。
煮笋招邻伴,相将话酒杯。
-
寒色满平楚,群山赭不青。
城浮荒霭去,天入大江冥。
日落散鱼市,风高响鸽铃。
藐焉此身世,寓迹等蟭螟。
-
空院有乔柯,离离挂碧萝。
凉风吹不定,落叶埽还多。
独雁沈遥夕,疏星出远河。
当阶闻蟋蟀,啾唧似愁歌。
-
秋风吹幕烟,秋月烂中天。
切切如有语,依依还自怜。
黄金误离别,青鬓感华年。
夫婿蓟门道,此时知未眠。
-
斜月照林雊,林疏病影依。
风寒只自噤,天阔未容飞。
生短恋哀命,阳蠕待转机。
抚床看弱女,灯淡药烟微。
-
褐敝频怜汝,剪裙为汝襦。
不应风雪厉,还迫到肌肤。
含泪知何怨,生贫亦自诬。
莫为可怜语,尔母寸肠枯。
-
弱柳能多力,风摧亦易残。
中宵孤坐守,娇眼怯相看。
邻树荒鸡叫,城云大海寒。
余愁浩焉极,群动助辛酸。
-
茂栎山屏竖,虚泓天镜开。
双麋衔草去,一瀑挂空来。
静地间初拓,孤僧出未回。
石床趺亦好,初月梦初梅。
-
旷水漂残梦,清商引古思。
饥乌皆惜命,落叶易伤时。
天白诸峰出,心空万事夷。
芙蓉开未足,往且拾新蓠。
-
云凝柳不动,水动似流云。
柳软燕难坐,水香鸥与薰。
短竿渔晒笠,横鬓女湔裙。
刘子画春好,当能画夕曛。
-
寻花怜蝶碍,扫叶厌童嗔。
斩尔葛藤扰,还君清净身。
从今延早月,倘可倚佳人。
好笋明年出,分篁去庇邻。
[清]
1805 年 ~ 1864 年
姚燮的诗文全集
共 3925 诗文