-
寒夜清,帘外迢迢星斗明。况有萧闲洞中客,吟为紫凤呼凰声。
-
霜中笛,落梅一曲瑶华滴。不知青女是何人,三奏未终头已白。
-
【其一】
万艘龙舸绿丝间,载到扬州尽不还。
应是天教开汴水,一千馀里地无山。
【其二】
尽道隋亡为此河,至今千里赖通波。
-
忆山月,前溪后溪清复绝。看看又及桂花时,空寄子规啼处血。
-
落霞琴,寥寥山水扬清音。玉皇仙驭碧云远,空使松风终日吟。
-
重到云居独悄然,隔窗窥影尚疑禅。
不逢野老来听法,犹见邻僧为引泉。
龛上已生新石耳,壁间空带旧茶烟。
南宗弟子时时到,泣把山花奠几筵。
-
先生何违时,一室习寂历。
松声将飘堂,岳色欲压席。
弹琴奔玄云,斸药折白石。
如教题君诗,若得札玉册。
-
怀溪云,漠漠闲笼鸥鹭群。有时日暮碧将合,还被鱼舟来触分。
-
陇山千万仞,鹦鹉巢其巅。
穷危又极崄,其山犹不全。
蚩蚩陇之民,悬度如登天。
空中觇其巢,堕者争纷然。
百禽不得一,十人九死焉。
-
襄阳作髹器,中有库露真。
持以遗北虏,绐云生有神。
每岁走其使,所费如云屯。
吾闻古圣王,修德来远人。
未闻作巧诈,用欺禽兽君。
-
商颜多义鸟,义鸟实可嗟。
危巢末累累,隐在栲木花。
他巢若有雏,乳之如一家。
他巢若遭捕,投之同一罗。
商人每秋贡,所贵复如何。
-
南越贡珠玑,西蜀进罗绮。
到京未晨旦,一一见天子。
如何贤与俊,为贡贱如此。
所知不可求,敢望前席事。
吾闻古圣人,射宫亲选士。
-
路臣何方来,去马真如龙。
行骄不动尘,满辔金珑璁。
有人自天来,将避荆棘丛。
狞呼不觉止,推下苍黄中。
十夫掣鞭策,御之如惊鸿。
-
农父冤辛苦,向我述其情。
难将一人农,可备十人征。
如何江淮粟,挽漕输咸京。
黄河水如电,一半沈与倾。
均输利其事,职司安敢评。
-
国家省闼吏,赏之皆与位。
素来不知书,岂能精吏理。
大者或宰邑,小者皆尉史。
愚者皆混沌,毒者如雄虺。
伤哉尧舜民,肉袒受鞭箠。
-
秋深橡子熟,散落榛芜冈。
伛伛黄发媪,拾之践晨霜。
移时始盈掬,尽日方满筐。
几曝复几蒸,用作三冬粮。
山前有熟稻,紫穗袭人香。
-
河湟戍卒去,一半多不回。
家有半菽食,身为一囊灰。
官吏按其籍,伍中斥其妻。
处处鲁人髽,家家杞妇哀。
少者任所归,老者无所携。
-
拂钓清风细丽,飘蓑暑雨霏微。
湖云欲散未散,屿鸟将飞不飞。
换酒帩头把看,载莲艇子撑归。
斯人到死还乐,谁道刚须用机。
-
波光杳杳不极,霁景澹澹初斜。
黑蛱蝶粘莲蕊,红蜻蜓袅菱花。
鸳鸯一处两处,舴艋三家五家。
会把酒船偎荻,共君作个生涯。
-
桓桓其圭,衮衮其衣。
出作二伯,天子是毗。
桓桓其圭,衮衮其服。
入作三孤,国人是福。
[唐]
? ~ ?
皮日休的诗文全集
共 616 诗文