-
君登青云去,余望青山归。
云山从此别,泪湿薜罗衣。
-
落景余清晖,轻桡弄溪渚。
②泓澄爱水物,临泛何容与。
③白首垂钓翁,新妆浣纱女。
看看未相识,脉脉不得语。
④
-
山头禅室挂僧衣,窗外无人溪鸟飞。
黄昏半在下山路,却听泉声恋翠微。
-
落景余清辉,轻桡弄溪渚。
泓澄爱水物,临泛何容与。
白首垂钓翁,新妆浣纱女。
相看未相识,脉脉不得语。
-
游人五陵去,宝剑值千金。
分手脱相赠,平生一片心。
-
朝游访名山,山远在空翠。
②氛氲亘百里,日入行始至。
谷口闻钟声,林端识香气。
③杖策寻故人,解鞍暂停骑。
石门殊豁险,篁迳转森邃。
-
一题作除夜迢递三巴路,羁危万里身。
乱山残雪夜,孤烛异乡人。
渐与骨肉远,转于僮仆亲。
那堪正飘泊,来日岁华新。
-
为学三十载,闭门江汉阴。
明扬逢圣代,羁旅属秋霖。
岂直昏垫苦,亦为权势沈。
二毛催白发,百镒罄黄金。
泪忆岘山堕,愁怀湘水深。
-
山水观形胜,襄阳美会稽。
最高唯望楚,曾未一攀跻。
石壁疑削成,众山比全低。
晴明试登陟,目极无端倪。
云梦掌中小,武陵花处迷。
-
浑成紫檀金屑文,作得琵琶声入云。
胡地迢迢三万里,那堪马上送明君。
异方之乐令人悲,羌笛胡笳不用吹。
坐看今夜关山月,思杀边城游侠儿。
-
去国似如昨,倏然经杪秋。
岘山不可见,风景令人愁。
谁采篱下菊,应闲池上楼。
宜城多美酒,归与葛强游。
-
一作游龙门寺寄越府包户曹、徐起居我行适诸越,梦寐怀所欢。
久负独往愿,今来恣游盘。
台岭践磴石,耶溪溯林湍。
舍舟入香界,登阁憩旃檀。
晴山秦望近,春水镜湖宽。
-
谁家无风月,此地有琴尊。
山水会稽郡,诗书孔氏门。
再来值秋杪,高阁夜无喧。
华烛罢然蜡,清弦方奏鹍。
沈生隐侯胤,朱子买臣孙。
-
石潭傍隈□[左耳旁+奥],沙岸晓夤缘。
②试垂竹竿钓,果得查头鳊。
③美人聘金错,纤手脍红鲜。
④因谢陆内史,莼羹何足传。
-
悠悠清江水,水落沙屿出。
回潭石下深,绿筱岸傍密。
②鲛人潜不见,渔父歌自逸。
③忆与君别时,泛舟如昨日。
夕阳开晚照,中坐兴非一。
-
所思在梦寐,欲往大江深。
日夕望京口,烟波愁我心。
心驰茅山洞,目极枫树林。
②不见少微星,风霜徒夜吟。
③
-
漾舟逗何处,神女汉皋曲。
①雪罢冰复开,春潭千丈绿。
轻舟恣来往,探玩无厌足。
②波影摇妓钗,沙光逐人目。
③倾杯鱼鸟醉,联句莺花续。
-
一作崔国辅诗客舟贪利涉,暗里渡湘川。
露气闻芳杜,歌声识采莲。
榜人投岸火,渔子宿潭烟。
行侣时相问,浔阳何处边。
-
迢递秦京道,苍茫岁暮天。
穷阴连晦朔,积雪满山川。
落雁迷沙渚,饥乌集野田。
客愁空伫立,不见有人烟。
-
桂楫中流望,京江两畔明。
林开扬子驿,山出润州城。
海尽边阴静,江寒朔吹生。
更闻枫叶下,淅沥度秋声。
[唐]
689 年 ~ 740 年
孟浩然的诗文全集
共 417 诗文