-
新愁打叠传千里。谁从驿路迢迢寄。何处问刀环。封侯人未还。
魂和残漏断。月近天涯远。踏遍垄头云。香消纸帐春。
-
闪晕红花青欲绝。孤影伶俜,隐约虚堂黑。虬箭声催残漏急。半窗破纸迎风裂。
死剩寒灰馀一息。还是当年,心字烧时积。熔尽啼痕凉似雪,柔肠已化并州铁。
-
堕地生逢日,埋忧死别时。半奁破镜半奁诗。还是酹君酹我、费寻思。
玉殿修文早,金蝉脱壳迟。不曾双泛紫霞卮。负了秋山,负了鬓成丝。
负了信沉青鸟,归路尚参差。
-
分明消尽恹恹样,堪怜一痕无主。愁不禁秋,瘦难成影,耐得几多酸楚。前踪漫数。已负了团圞,休言眉妩。挨到而今,料应灵药亦无补。
前身曾做底事,累青天碧海,长伴风露。曲绕肠回,黯拚魂断,险胜银湾遥阻。催残禁鼓。似斜倚薰笼,夜凉凝雾。扶起零丁,有怀谁共诉。
-
今夕何夕,怅娟娟照处,风清月白。玉宇琼楼归去后,知在蟾宫几阙。也算曾圆,不堪重证,小历沧桑劫。前身记否,明明镜影磨灭。
料应只合奔云,为谁系恋,莽莽尘寰窄。未必多情长锁恨,刚好从头悟彻。可是无缘,谁能遣此,击碎冰壶缺。霜花窣地,任他一例埋没。
-
对萧萧、满庭风雨,问秋秋怎无绪。分明似带恹恹病,洗褪秋容如许。抛不去。有万叠浓愁,都在秋心聚。频啼玉箸。尽莲漏敲残,铜壶滴尽,犹是声声絮。
我待做,窗外芭蕉几树。好教夜夜听汝。悲秋可也秋知道,底事浑难为主。秋何处,只蔓草荒烟,一片寒蛩语。凄凉砧杵。把欲断秋魂,生生熔碎,零乱成丝缕。
-
空阶一夕,滴芭蕉、秋心难展。檐铁丁丁,摇曳处、蓦地愁添宛转。秋木凄凄,秋花寂寂,秋意都零乱。卷帘人瘦,年华容易暗换。
已入急管繁弦,不堪重证,裂破冰丝软。万斛真珠抛作泪,待把潇湘填满。压屋云沉,偎篱菊淡,冷落闲庭院。为谁听遍,空馀霜鬓搔短。
-
苦被莺摧,频招燕妒,乃许消停。伶俜瘦损,耐得到春深。挨遍风风雨雨,飘零处、有泪无声。凭谁问、东皇去后,冷落重门。
清露乞慈云,已负了、今生任委轻尘。断肠草色,凄入一痕青。狼藉残红零乱,鹃声里、偏又黄昏。伤心地,埋愁难觅,填恨难平。
-
念家山、茫茫何处,酸辛归计休说。哀音催堕三更影,较比寒蝉凄切。东风急。怎似绮华年,弹指成陈迹。回头故国。尽望帝魂消,闻铃肠断,夜夜空啼血。
浑不让,易水悲歌听彻。叮咛促尽行客。石沉北海难填恨,只剩冤禽吊月。花飞雪。纵百遍、相呼春去辉无日,声声呜咽。待叫破愁云,抛残红雨,染遍千山赤。
-
几度怯临风,有恨无人识。一寸相思一寸灰,只剩红冰结。
悄地背人弹,着雨菱花湿。待把真珠慰寂寥,点点凝愁血。
-
寒塘暮雨,有相呼倦侣,宵渡凄冷。似此天涯,长向西风,消磨如许瘦损。平沙浅草苍茫里,正一样、飘零无定。认遥空、点就疏痕,绝似离人倩影。
容易年华换了,霜泥数爪迹,吹散萍梗。辛苦浮生,怎及闲鸥,日日水边睡稳。衡阳便是伤心地,已信断、乱峰难问。剩牢愁、独抱无眠,听遍辘轳金井。
-
砥柱中流折,猛回头、惊涛卷岸,风悲月黑。海上骑鲸人已去,吹散蜃楼千尺,便从此、冰消瓦裂。石烂南山难补恨,怎偏教、铸错中州铁。输一着,谁筹策。
长城百雉金瓯缺。又何曾、丝延续命,戈挥落日。莽莽寒江东逝水,只剩湘灵呜咽,纵拚化、哀鹃啼血。叫破黄昏天惨淡,唤春光、重转终无力。空染尽,伤心碧。
-
雨敲窗,风戛玉。幽咽凄清,似谱零铃曲。梦断寒更声转促。一寸灰馀,已做烧残烛。
泣孤鸿,悲寡鹄。短了今生,未必他生续。待向仙山觅楼阁。不化青禽,也化辽东鹤。
-
去年今日。云压天凄切。杨柳条条桥畔折。死别生离片刻。
从今短簿无缘。空闺月冷霜寒。谁遣辰钟敲醒,一场春梦难圆。
[清]
? ~ ?
陆恒的诗文全集
共 14 诗文